«امین فقیری» از کتاب‌های مصاحبه‌ی تاریخ شفاهی ادبیات معاصر ایران است که حاصل گفت‌وگوی عبدالرحمن مجاهدنقی با امین فقیری (۱۳۲۳)، نویسنده معاصر ایرانی است و به زندگی شخصی و ادبی وی می‌پردازد.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
عمده‌ترین دعواهای دیگر بر سر آب بود، اما این دعوا بین دو یا چند روستا اتفاق می‌افتاد. تنگی بود به نام تنگ بستانک، که امروز به بهشت گمشده معروف است. در آن زمان یک بار با دوستان به این طبیعتی که آن موقع بکر بود رفتیم. بعد از انجام یک کوهنوردی به جایی رسیدیم که به اندازه‌ی پنجاه سانت در پنجاه سانت کوه سوراخ بود و مثل تلمبه، آب بیرون می‌زد، آبی به‌شدت سرد که قادر به قرار دادن حتی چند دقیقه دست یا پای خود در آن نبودیم. همین منبع، آب چهار، پنج روستا را تأمین می‌کرد.
اهالی یکی از روستاها به نام علی آباد، به مهندسی که مسئول تقسیم آب بود رشوه پرداخته بودند و به روستای ما آب کافی نمی‌رسید. همین باعث شد تا اهالی دور هم جمع شوند و طرح دعوا بریزند! ژاندارمری هم از مأمور آبیاری دفاع کرده بود. اوضاع مردم به حدی بد شده بود که حاضر شدند دعوا کنند، حتی اگر کار به جاهای باریک بکشد. البته کار به مصالحه انجامید و با سر و صدایی که ایجاد شد، قدری سهم آب روستای ما را بیشتر کردند. من این جریان را در داستانی نوشتم. یک‌بار که در جمعی آن را خواندم، عبدالعلی دستغیب به من گفت: این داستان را بده به من. گفتم چرا؟ گفت بعداً متوجه می‌شوی! داستان را به به آذین داده بود و او هم داستان را به‌خاطر توجهی که در آن به وضع بد روستاییان شده بود، در نشریه‌ی انجمن فرهنگی ایران و شوروی، به نام پیام نوین، چاپ کرده بود. بیست و یک سالم بود و از چاپ داستان خیلی خوشحال شدم. داستان کوتاهی نبود، سیزده قسمت بود.
