سید آسایشگاه ۱۵

ساسان ناطق (1354)، نویسنده است و در این کتاب، خاطرات اسیر آزادشدۀ ایرانی سید جمال ستاره‌دان (1346) را گردآوری کرده است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «تردد زیادی در جاده دیده نمی‌شد. گاهی خودرویی نظامی از روبه‌رو می‌آمد و می‌گذشت. پس از حدود دو ساعت، به یکی از مقرهایشان رسیدیم. آنجا چند اسیر دیگر به ما اضافه شد. یکی از سربازها گفت هرچی داریم بدهیم. چیزی همراه نداشتم. بچه‌ها ساعت و پول‌هایشان را دادند. دوباره راه افتادیم. هوا تاریک شده بود و از دور چراغی دیده می‌شد. وقتی رسیدیم، فهمیدم آنجا یکی از اردوگاه‌هایشان است. یکی از دو سرباز جلو در برای رانندۀ آیفا دست بلند کرد. چیزی بینشان رد و بدل شد. در را باز کردند و وارد محوطه شدیم. ما را از پشت آیفا پایین آوردند. یکی از سربازها با عصبانیت جیب‌هایمان را گشت. پوتین و فانوسقه‌مان را گرفتند. وقتی بازرسی بدنی می‌شدم، نگاهم را در اطراف چرخاندم. حدود نه آسایشگاه سوله‌مانند در آنجا دیده می‌شد. به نظر می‌رسید آنجا قبلاً پادگان آموزشی بوده و عراقی‌ها از آن برای نگهداری موقت اسرا استفاده می‌کنند. سربازی که جیب‌هایمان را گشته بود ما را تا جلو یکی از آسایشگاه‌ها برد. دست‌هایمان را باز کرد و به داخل هل داد. حدود صد و پنجاه نفر از رزمنده‌های ایرانی آن تو بودند. چند نفر از بچه‌های گردانمان را بینشان دیدم. تعدادی از اسرا زخمی بودند. حالشان خوب نبود و دراز کشیده بودند. چند نفری را هم بین راه مار نیش زده بود و دست و پایشان باد کرده بود. آسایشگاه حدود هشت متر در چهار متر بود. جا خیلی کم بود. هوا خفه بود. بویی بد و تند از ته آسایشگاه به مشامم خورد. جلو که رفتم، دیدم گوشۀ آسایشگاه ادرار کرده‌اند و بو از آنجاست. سر جایم تیمم کردم و خواستم نماز مغرب و عشا را بخوانم. یکی از اسرا گفت: «اخوی، اگر ببینن، می‌کشنت!»