ماه‌منیر کهباسی (۱۳۳۹)، نویسنده است.
نخستین رمان کهباسی، «خط تیره، آیلین»، که سال ۱۳۸۶برنده اولین دوره جایزه ادبی روزی روزگاری به عنوانِ بهترین رمان سال شد، روایت کوتاهی از زندگی زنی به نام مهرانگیز است.
داستان با یک مهمانی زنانه در خانه او شروع می‌شود. زنانی که دورهم‌نشینی‌های عصرگاهی و زیر و رو کردن فنجان‌های قهوه فرصتی برای گریز از روزمرگی و یکنواختی زندگی را برایشان فراهم می‌کند.
کهباسی در خلال روایت روزمره زندگی مهرانگیز، ما را با گذشته او آشنا می‌کند. مهرانگیز نازا است و رابطه‌اش با همسرش روز به روز سردتر و کمرنگ‌تر می‌شود.
مادر مهرانگیز مبتلا به آلزایمر است و خواهرش در حادثه‌ای همسر و فرزندش را از دست داده و دچار افسردگی حاد است. مهرانگیز هر دوی این‌ها را درخانه‌اش پناه داده و تمام اوقاتش صرف مراقبت از آنها می‌شود. همسر روانپزشک مهرانگیز با یکی از دوستان او به نام آیلین که برای درمان پیش وی آمده ارتباط پیدا می‌کند. مهرانگیز از این اتفاق پریشان می‌شود اما توانایی واکنش نشان دادن را در خود نمی‌بیند.
در همین حین برادر مهرانگیز بعد از شکست در ازدواجش به ایران برمی‌گردد و تلاش می‌کند به اوضاع آشفته خانه و خواهرش سر و سامانی بدهد. حضور توام با حمایت و مهربانی فردین، مهرانگیز را دلگرم می‌کند اما این پایان داستان نیست.
کهباسی در «خط تیره، آیلین» کوشیده است راوی یکنواختی و روزمرگی حاکم بر زندگی بسیاری از زنان طبقه متوسط ایرانی باشد. یکنواختی‌ای که به افسردگی و ناتوانی در تغییر شرایط ناگوار انجامیده است.
«خط تیره، آیلین»، مجالی است برای دیدن دوباره خود، دیگری و ما.
