دنیای دونفره

«دنیای دونفره» نمایشنامه‌ایست به قلم سلمان حقوقی (۱۳۶۱)، نویسنده و کارگردان معاصر ایرانی. در بریده‌ای از کتاب می‌خوانیم: «اگر قرار باشد این‌ها نویسنده باشند، هر بار داستان‌ها را پاره می‌کنند، دور می‌ریزند و دوباره کاغذها را صاف می‌کنند و می‌خوانند، و اگر این‌جا گورستان باشد، همدیگر را محکوم می‌کنند، آرام می‌گیرند و بازی را دوباره از سر آغاز می‌کنند. من هیچ دستوری برای صحنه‌ها ندارم، فقط دوست ندارم که در پایان موشی وارد صحنه شود.» گورستانی مخروب، گویا سال‌ها است که کسی را در این‌جا به خاک نسپرده‌اند. سنگ‌های عمودی بر قبرها. جا به جا خرده‌هایی از استخوان پوسیده بر زمین. تکه‌های پارچه‌ی زرد، قرمز و سیاه بر زمین ریخته شده. زنی با لباس‌هایی مندرس با صورتی سیاه‌شده و دست‌هایی زخمی بر زمین نشسته است، بر خود می‌پیچد، ضجه می‌زند. سایه‌ای در دوردست ایستاده است. آتشی نیمه‌روشن دود می‌کند. یا اتاقی در یک آپارتمان کوچک و محقر. دو ماشین‌تحریر قدیمی. یک میز کوچک چوبی. دو صندلی لهستانیِ رنگ و رو رفته. بر دیوار، کاغذهای تایپ‌شده‌ی چروکیده چسبیده است. بر روی میز لوازم‌التحریر زیادی دیده می‌شود. کاغذهای مچاله‌شده کف اتاق را پر کرده است و جا به جا کتاب‌هایی را که روی زمین ولو شده است، می‌بینیم. زن با لباسی گشاد، قهوه‌ای یا خاکستری کم‌رنگ، دائماً روی صحنه این‌سو و آن‌سو می‌رود، آشفته است، حرفی نمی‌زند حتی نه نجوایی. مرد روی صندلی پشت میز تحریرش آرام نشسته است. با کاغذهایش بازی می‌کند، مچاله‌شان می‌کند. زن کاغذهای مچاله‌شده‌اش را کف زمین پرت می‌کند. پشت ماشین‌تحریرش می‌نشیند. زن: من‌ام مادرِ تمام کودکان بی‌سر برنشسته بر گورشان در انتظار پدر کودکانم، شاد بخوابید در گهواره‌هایتان در خاکِ مرده‌ی این گورستان که مادرتان در انتظار کودکی دیگر است زنده شاد که می‌خندد، می‌گرید.»