«یکشنبه» و «زندگی خوب» دو نمایشنامه به قلم میشل دویچ (۱۹۴۸)، شاعر، نمایشنامه‌نویس و کارگردان فرانسوی است.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
در شهر کوچکی در شرق فرانسه، گروهی از دختران جوان سرسختانه خود را برای کنکور رقصی آماده می‌کنند که یکشنبه برگزار می‌شود. ژینت، به‌رغم مخالفت همگانی، تمرینات انفرادی خود را تا پاسی از شب، حتی پس از بسته‌شدن درهای ورزشگاه ادامه می‌دهد. او با لجاجت دیوانه‌وار خود برای زیباترین و بهترین بودن تا حد مرگ تلاش می‌کند و در نهایت به پوچی می‌رسد؛ این حکایتی است از یک خودآماده‌سازی فشرده یا هول و هراس‌های نوجوانی؟ دختر جوان از اطرافیان خود دورتر و دورتر می‌شود، گویی در جست‌و‌جوی طاقت‌فرسای هویت خویش گم شده باشد.
زندگی خوب نمایشنامه‌ای است که در پرده‌های خرد‌شده و با عناوینی غریب، زندگی زوجی را حکایت می‌کند، در برهه‌ای که زن در انتظار کودکی است: اضطراب پنهان، توهم فاجعه، تنش مداوم، هراس دقیق، یادآوری گذشته، فرار به رؤیا، بازی رؤیا و خیال، احساس ناموجودیت، امتناع، شورش زن و سکوت.
دو موجود، یک مرد، یک زن، با‌هم برخورد می‌کنند، یکدیگر را صدا می‌زنند، ناپدید می‌شوند. زنی با مردی زندگی می‌کند. زن در انتظار کودکی است. و مرد، که می‌توان او را به‌نوعی ویتسک معاصر دانست، در انتظار آخرالزمان.
زنی که تفکر مرد را به ویرانی کشانده است شورش می‌کند. قالبی پرزرق‌و‌برق و باروک از سکوت. گویی زندگی برای نمایش خود نیاز به منظری پیش پا‌افتاده داشته است: تعلیق، خلأ، پرگویی، سکوت...
میشل دویچ دنیا را به کلام درمی‌آورد. همه چیز درکلام است و در نقطه‌گذاری، در سادگی ظاهری جملات. او مانند یک بینای هوشیار به ریزه‌کاری‌های زندگی می‌نگرد. ما در نزد او نیرویی کشف می‌کنیم که قادر به فروریختن دیوارها و نمایان‌کردن راه‌های جدید است.
