«من قاضی‌القضات‌ام که مرگ مرد مهر کردم به مهر!» حاوی دو نمایشنامه است که به مناسبت پنجمین همایش آیین‌های عاشورایی نخستین بار اجرا شدند. «من قاضی‌القضات‌ام» نوشته‌ی نصرالله قادری (۱۳۳۹) کارگردان، منتقد، نویسنده و مدرس سینما و تئاتر و «و روزی که زمین نان می‌شود» نوشته‌ی جمشید خانیان(-۱۳۴۰) نویسنده و نمایشنامه‌نویس است.
نمایشنامه‌ی نخست در بین‌الحرمین و میان جیران و جابر رخ می‌دهد و نمایشنامه دوم پس از رخداد عاشورا میان بازماندگان و جاماندگان از واقعه رخ می‌دهد.
در بخشی از نمایشنامه نخست می‌خوانیم:
جابر: چطور از آنان گریختی جیران؟ اینجا محاصره است و کسی حق ندارد از حلقه محاصره بی‌اجازه بگذرد. تو را می‌کشند زن!
جیران: بد کردی جابر، بد!
جابر: وقت برای صحبت بسیار است. بیا تا تو را بگریزانم!
جیران: به کجا؟
جابر: به هر کجا که اینجا نباشد.
جیران: به کجا بگریزم که اینجا نباشد به وقتی که همه زمین اینجاست و همه زمان همین ساعت! به کجا بگریزم که از همه زمین گریخته‌ام که اینجا باشم و دیر رسیدم!
جابر: کار من نبود. باور کن!
جیران: کدام را؟ سخنی که می‌گویی یا چشم‌هایی که آشکارا دروغ می‌گویند؟
جابر: دروغ نمی‌گویم. من ترسیده‌ام ازغربت، از تنهایی!
جیران: آرام باش! [گوش می‌دهد انگار صدایی می‌شنود. من صدایی می‌شنوم.]
جابر: صدا؟ چه صدایی؟
جیران: انگار مردی با ما سخن می‌گوید.
جابر: من نمی‌شنوم. نه! هیچ صدایی نیست.
جیران: گوش کن. چقدر آشنا و غریب است. گوش کن!
[گوش می‌دهد به مهر!]
صدا: «شما بعدِ من فراوان و افزون از مقدار زمانی که پیاده‌سوار اسب باشد زنده نمانید. روزگار آسیای مرگ بر سر شما بگرداند و شما مانند میله سنگ آسیا در اضطراب باشید».
