بهرام چوبینه

«بهرام چوبینه» نمایشنامه‌ای از شکرخدا گودرزی (۱۳۳۹) است. این نمایش داستان زندگی و مرگ بهرام چوبینه سردار ایران زمین در دوره ساسانیان است که با نگاه به شرایط معاصر ایران نوشته شده است. در بخشی از نمایشنامه می‌خوانیم: بهرام درحالی‌که قدم می‌زند، کردیه وارد می‌شود. لباس سرداری بهرام را به همراه دارد. کردیه: بخواب برادرم، فردا روز بزرگی‌ست. بهرام: چشمم به خواب نمی‌رود با این اوضاع! کردیه: چشمانت فردا کنار زنجیر عدالت درخششی خواهد داشت. کاش پدر مادرمان زنده بودند! بهرام: زنجیر عدالت برای چه؟ کردیه: پیمان وفاداری بنابر سنت ساسانی با گرفتن زنجیر و شهادت مردم: بر این واقعه‌ی مهم، برادرم سپهسالار ایران خواهی شد. بهرام: سوگند من؟ زنجیرعدالت؟! چه می‌گویی کردیه؟ کردیه: بالأخره به آنچه سزاوار نیایمان بود رسیدی. ردایی درخور سردار ایرانویچ که کردیه آن را دوخته است! بهرام می‌خندد. کردیه: به چه می‌خندی؟ بهرام: هرگز راضی به این کار نمی‌شوم، بهرام نه سرداری می‌خواهد نه زنجیر عدالت را لمس می‌کند. کردیه: بهرام! بهرام: همان که گفتم، این زنجیر عدالت نیست، خودت گفتی کردیه! این زنجیر پای محرومان است که صدایش قرن‌هاست روحمان را می‌خراشد و روی بندگی مردم: ان سرپوش می‌نهد. کردیه: بهرام! اگر شاه بداند که چنین می‌اندیشی بی‌گمان ساکت نمی‌ماند! بهرام: بگذار بداند، بگذار همه بدانند، بهرام به زنجیر اسارت سوگند نمی‌خورد. بهرام تنها به مزدا اهورا و آیه‌های روشنش -یسنا –یشتها وگاتها سوگند یاد می‌کند. کردیه: حال که نمی‌خواهی عذری بیاور، بلند و بی‌پروا اندیشه‌ات را بیان نکن. ساسانیان دوران سختی را سپری می‌کنند! بر آنان که مخالف‌اند رحم نمی‌کنند. خسرو کجاست؟ حتی پسر هم از چشم پدر پنهان شده است!