اسم من ریچل کوری است

«اسم من ریچل کوری است» مونولوگی برگرفته از نوشته‌های ریچل کوری و ترجمه فرانک حیدریان است. آلن ریکمن کارگردان و بازیگر انگلیسی و کاترین واینر ژورنالیست آمریکایی، بر اساس خاطرات و ایمیل‌های ریچل کوری فعالِ صلحِ ۲۳ ساله‌ی آمریکایی این متن را نوشته و ویراستاری نموده اند. رِیچل در سال ۲۰۰۳ به جنبش اتحاد جهانی (ISM) که سازمانی فلسطینی است در جریان درگیری بااسرائیل، برای حل مشکلات فلسطینیان از طریق روش‌های بدون خشونت، پیوست و در طول انتفاضه‌ی دوم به غزه رفت. کمتر از دو ماه از ورود ریچل به فلسطین نگذشته بود که در ۱۶ مارچ ۲۰۰۳ و در نوار غزه، در حالی‌که از خراب شدن خانه‌های مردم غیر نظامی فلسطینی جلوگیری می‌کرد، توسط یک بولدوزر زرهی اسرائیلی به قتل رسید. خانواده‌ی ریچل کوری طرح دعوی کرده و از راننده‌ی بولدوزر و وزارت دفاع اسرائیل شکایت کردند و در دادگاهی با وکیلی فلسطینی حاضر شدند. ولی دادگاه اسرائیل که ریاست آن را قاضی اودد گرشان عهده‌دار بود، ریچل کوری را در مرگ خودش مقصر شناخت و در دادگاه گفت: «این اتفاق به‌خاطر بی‌فکری خودِ وی افتاد. او به منطقه‌ای رفته بود که محل استقرار تک‌تیراندازهاست و روزانه بیش از صدها تیر در آن منطقه شلیک می‌شود. حتی دولت امریکا هم به شهروندانش هنگام بازدید از نوار غزه نسبت به این منطقه هشدار داده است. او به‌عنوان یک انسان بالغ و صاحب تفکر خود را از آن منطقه‌ی خطرناک دور نکرد»؛ در نتیجه‌ی این اظهارات، قدرتمندان اسرائیلی موفق شدند تا خون این فعال صلح را پایمال کنند. بخش کوچکی از متن کتاب: همه‌ی ما روزی به دنیا می‌آیم و یه روزی هم خواهیم مرد. به احتمال زیاد توی تنهایی. اگر تنهایی‌مون غم‌انگیز باشه چی؟ تنهایی به ما اجازه می‌ده در مورد حقیقت بدون ترس و وحشت حرف بزنیم. اگر تنهایی‌مون به ما اجازه‌ی ماجراجویی بده چی؟ که جهان رو مثلِ یه هیبتِ پویا، تغییرپذیر یا تعاملی تجربه کنیم؟ اگه من توی بوسنی زندگی می‌کردم، یا توی روآندا، یا چه می‌دونم یه جای دیگه، اون‌وقت مرگِ الکی نمی‌تونست برام یه چیزِ نمادین و دور از انتظار باشه. مرگ دیگه یه اتفاقِ مجازی نبود. حقیقت داشت ...فهم این حقیقت که من تمام عمرم رو بی‌دغدغه زندگی خواهم کرد - چرا که به‌واسطه‌ی ملیّتم بر دیگران برتری‌های زیادی دارم- برام عذاب‌آوره.