شب دوازدهم

«شب دوازدهم» نمایش‌نامه‌ای کمدی از ویلیام شکسپیر(۱۵۶۴-۱۶۱۶) است. شکسپیر در زمانی بین سال‌های ۱۵۸۵ و ۱۵۹۲ شکسپیر عازم لندن شد و به بازیگری و نمایش‌نامه‌نویسی پرداخت. در نمایش‌نامه‌های شکسپیر، اشاره به ادبیات کلاسیک یونان و روم بسیار است. مضافا، آن دیدگاه رنسانسی که «انسان‌گرایی» یا «انسان‌مداری» نام داده‌اند، به نحوی بارز در آثار او نمود می‌یابد. اما از نظر سیاسی، حتی در نمایش‌نامه‌های تاریخی او نیز شاهان قرون وسطایی با شخصیت فرمان‌روایان رنسانسی بر صحنه ظاهر می‌شوند. در همان حال، مطلب مهم‌تر نمود بارز سیاست و جامعه‌ی عصر الیزابت در نمایش‌نامه‌های اوست. نمایش‌نامه‌ی او ابعاد مختلف ادراک را سیراب می‌سازد، و زیبایی آن از توازنی بین عناصر پدید می‌آید که با تنوع روحیات بشری انطباق دارد. نبوغ او در فراهم‌آوردن مجموعه‌ای سازگار و قویآ منسجم از مفاهیم و واژه‌هاست که نیاز مصرف‌کننده را در عالی‌ترین سطح برآورده می‌کند. موضوعات نمایش‌نامه‌های شکسپیر عموما اقتباس‌هایی از آثاری هستند که در دسترس او بوده‌اند. برخی از این‌ها، چون «حیات مردان نامی» پلوتارک از نوشته‌های معتبر کلاسیک هستند، و برخی دیگر چون موضوع شب دوازدهم از داستان‌ها و حکایات اقتباس شده‌اند. شخصیت‌های شکسپیر عمومآ به دو شکل مقصود خود را بیان می‌دارند: زبان نثر و زبان نظم. نسبت بخش‌های منثور و منظوم در نمایش‌نامه‌های مختلف یکسان نیست و به نوع موضوع، ماهیت مضمون ویژگی‌های شخصیتی و نیز تاریخ تدوین نمایش‌نامه بستگی دارد. موضوع نمایش‌نامه حاضر: ارسینو، امیر (دوک) ایلیریا به عشق دختری جوان از اشراف گرفتار آمده که به تازگی پدر و برادر خود را به فاصله‌ای کوتاه از دست داده است. کنتس اولیویا، وارث منحصر به فرد خاندان، عشق امیر را نمی‌پذیرد و به‌عنوان بهانه‌ای برای گریز از ازدواج با او، یا شاید هم در اندوه واقعی مرگ برادر، مصمم است روزگار را در انزوا به سوگواری بگذارند. در حالی‌که پیک امیر مجددآ با پاسخ منفی اولیویا نزد ارسینو باز می‌گردد. قایقی حامل بازماندگان یک کشتی شکسته به ساحل ایلیریا می‌رسد. در این زورق ویولا، دختر یک خاندان اصیل اهل مسالین، همراه با ناخدا و ملوانان خود را به خشکی رسانده‌اند. دختر جوان با برادر دوقلوی خود ـ سباستین ـ سفر می‌کرد که کشتی گرفتار کولاک شد. اینک او تصور می‌کند برادر خویش را از دست داده است اما...