ابوی فدوی

بزرگترین مشکل جامعه بشری اینه که بامزه تعریف کردن یه چیز بیمزه، امتیاز مثبت نداره. وقعی نمینهن متاسفانه. در صورتیکه هایتِک رو الکی الکی بزرگش کردن. فرض مثال، شوما در نظر بگیر این برادرای ما توی ناسا، صُب تا شب زحمت میکشن، عرق جبین میریزن، که چی؟ که برن مریخ. خب نکن نوکرتم. نکن. زمین رو به[ ... ]دادی بس نبود؟ میخوای بری کره‌های آسمانی دیگه رو هم لاجرم به[ ... ]بدی؟ برای بنده پر واضحه که «و إذا دخل الآسترونات علی مریخ، افسدوها...» مگه شوما هی نمیگی پیشگیری بهتر از درمان؟ خب کرکره ناسا رو بکش پایین، بیا دورهمی بخندیم و بخندونیم و از دردای تزریق شده به جان جامعه بشری بکاهیم. طرف تو خودِ آلمان، تو خودِ ژرمنستانِ بزرگ، یا به تعبیر صحیحْ جرمنستان، تو دل تمدن صنعتی، تو مهد تمدن تکنیکی، داره صدای گریه‌ش می‌آد که وضعیت مناسب نیست. بعد اینجا طرف چارنعل می‌تازونه جانبِ راهِ طی‌شده تمدن تکنیکی. هی میگه بریم، بریم، قله اونوره... حالا بهش بگو قبله اونوری نیس. حالیش نیس. حقیقتاً آدم غبطه می‌خوره به دوره غارنشینی. گرامی باد یاد و خاطره‌ش. همه سر یه سفره، دور هم، یه لقمه نون و دایناسور می‌خوردن. زبونشون مشترک، همه زنگا، زنگ نقاشی. ریاضی نبود، فلسفه نبود، فیمینیسم و نیهیلسم و این قبیل صوبتا نبود. وضعیت حجاب هم تکلیفش روشنتر از حالا بوده گویا. ببین، برادر بودا از رنج زندگی میگه و هیدگر از رنج ذاتی زندگی میگه و آقایون دیگه از نکبت ذاتی زندگی میگن و از قبض و بسط‌هایی که دیگه بسطش تموم شده متأسفانه و ما مثل همیشه دیر رسیدیم و فقط قبضش مونده الان. اینجاست که نقش محوری و شغل استراتژیک گلواژه‌نویسی در جایگاه حقه‌اش مستقر میشه. باس یه نفر باشه که با زر زدناش متذکر بشه اینا همه‌ش شوخیه. شوخی رو جدی بگیری، اذیت میشی. هرچی هم تو دلت گفتی، خودتی.