«عاشقانههای مصر باستان» به گردآوری و برگردان علی عبداللهی (۱۳۴۷)، است.
ترانههای عاشقانهی مصری در فاصلهی زمانی ۱۳۰۰ تا ۱۱۰۰ قبل از میلاد و بر پاپیروسها و سفالها نوشته شدهاند. زبانی را که این اشعار بدان نگاشته شده زبان «مصری نو» میگویند. «مصری نو» یکی از زبانهایی است که در حدود سالهای ۱۳۵۰ پیش از میلاد به زبان کتابت آن دوره ارتقاء یافت.
این اشعار، نابترین تجلی سخنوری و بیان شاعرانهای هستند که ما از آن سرزمین سراغ داریم و قالب آزاد و بسیار فردیت یافتهای دارند. یکی از ویژگیهای اصلی و چشمگیر آنها عشق به حیوانات، گیاهان و درختان و توصیف باغها و آبگیرهاست که در آنها به وفور یافت میشود. دختر و پسر عاشق، گویی در باغ عدن مأوا دارند، اما همین بهشت هم عاری از خصم و خطر نیست. تازگی و نابی احساسها و دریافتههای عاشقان، زبان تصویرها و صور خیال و تخیّل شگفت این شعرها، پس از هزارهها هنوز سر مویی از طراوت خود را از دست نداده و در عین حال نیازمند هیچ تفسیری نیستند.
در یکی از سرودههای این کتاب میخوانیم:
آه، کاش به شتاب سراغ محبوبات بیایی
به شتاب چاپارِ شاهی
که میداند قلب سرورش، چشم بهراه پیغام اوست
و مشتاق شنیدناش.
مهترِ اصطبلبان بر اسبها افسار میزند
اسبهای بیشمار، بهر وی در استراحتگاه است و
گردونه در جای همیشگیاش آماده به حرکت
او را نباید که در میان راه بیاساید و درنگ کند.
اما، هم بدانگاه که به خانهی محبوب فرود آید
قلباش از شوق هلهله خواهد کرد.