«آرامش باران» گلچینی از ترانه‌های ایمان جمشیدپور (۱۳۶۴) است. او درباره روی آوردنش به ترانه سرایی می‌گوید: همه چیز از یک حسادت ساده شروع شد؛ وگرنه تا قبل ازآن من به شعر هیچ توجهی نداشتم و بعد از حسادت، این سوال که چرا من نه؟! دست به قلم شدم و ناخودآگاه نوشتم و تا امروز که پانزده سال گذشته هنوز می نویسم.
نمیشه نشد ساده درگیر بوت
نمیشه نشست بی نگاه روبروت
نمیشه نگات کرد بی خیره گی
لبامو به حرف میکِشی با سکوت
نمیشه تو باشی و غرقت نشد
نمیشه بِهِت حسّ ِ خوبی نداشت
نمیشه نشد محو لبخند ت و…
نمیشه ازت پلک روو هم گذاشت
نمیشه نشی اولین آرزوم
نمیشه به رویا نزد پیش ِ تو
نمیشه کسی رو به غیر از تو دید
درست لحظه ای که، جهان میشه تو
