یکی می‌گوید یکی می‌گرید

«یکی می‌گوید، یکی می‌گرید» گزیده شعرهای پیر رِوِردی (۱۹۶۰-۱۸۸۹)، شاعر و نویسنده فرانسوی است اشعار او ترکیب غریبی است از سادگی و تعالی و همان‌گونه که اکتاویو پاز می‌گوید، او شاعرِ راز است برای خوانندگانِ راز. پیر رِوِردی با انتشار مجموعه اشعارش در سال ۱۹۲۴ به شهرت و محبوبیت خاصی به‌ویژه در بین پیروان مکاتب سوررئالیسم و کوبیسم و دادائیسم دست یافت، تا آن‌جا که آندره برتون، بنیانگذار مکتب سوررئالیسم، از او به عنوان «بزرگترین شاعر دوران» یاد کرد. در یکی از سروده‌های این کتاب به نام «ابر گرفتگی» می‌خوانیم: هوا تاریک‌تر می‌شود چشم‌ها بسته دشت سر بلند کرده بود، روشن‌تر دستمالی در هوا و تو دست تکان می‌دادی دستانت از آستینِ غروب پیدا می‌خواستم عبور کنم از حصار چیزی مانعم می‌شد فریادی از دوردست از دیگرسوی شب و هرآنچه به پیش می‌آید و هرآنچه از آن می‌گریزم هنوز به خاطر می‌آورم خیابانِ غرقِ نور را در آن صبحگاه