درخت وهم

«درخت وهم» مجموعه شعری از فرشید خیرآبادی (۱۳۵۸) است. خیرآبادی در خصوص سبک و ساختار اشعار خود می‌گوید: «ساختار شعرم (شعر همان هنر) رابر شعر آزاد استوار می‌کنم، نه وام‌دار ساختار کهن، نه حتی نیمایی. از کومه‌ی شاملو نیز کوچ می‌کنم و میروم تا از پست‌مدرنیزم بگذرم و به شعر آزاد برسم. در رفتن‌های مدام، آرام آرام واژگان، مفهوم واژه‌نامه‌ای خود را رها می‌کنند و معنای جدید می‌گیرند. دستور زبان می‌شکند و گاه درهم‌می‌پاشد. چند معنایی و بی‌معنایی حادث می‌شود و حضور مخاطب هنر به عنوان رکن سوم اثر حلول می‌کند. آنسان که همه‌ی هنر به اوج موسیقی می‌رسد، من نیز، به حوصله‌ی موسیقی نزدیک می‌شوم. «هنر می‌رود و من پسِ او می‌دوم.» در نمونه‌ای از اشعار این مجموعه می‌خوانیم: بسانِ پرنده که پر زَد زِ دستانِ باد وُ فرازِ بود وُ نبود وُ پرگشود وُ شد سوی کرانه‌های باد بسانِ پرنده‌ی ناممکن که نمیرد به بند وُ دربند بال شد وُ زِ دستان شد وُ همراهِ خاطراتِ موج وُ موج سوارِ کرانه‌های جنوب که از جانبِ شمال رَد می‌شد او نیز گذشت زِ خود وُ دستان گذشت رد شد از خاری خاک وُ خانه‌ای درگیرِخاشاک وُ خامیِ خیالِ خوب وُ چه می‌دانی؟ که رفت رغکی بود که جَست وُ جانی که رَست وُ باوری که رُست در هوایی خوب برای هلاکتِ خواستن