«مذهبِ زمانِ من» یادداشت‌ها و گفتگوهای پیر پائولو پازولینی (۱۹۷۵-۱۹۲۲) شاعر، نویسنده، روشنفکر و کارگردان ایتالیایی است. او همچنین به بازیگری و روزنامه‌نگاری نیز پرداخته است.
چیزی که هنرمند ِ تاریخ‌ساز را از اندازه‌ی بومی به ابعادی جهانی می‌رساند چیزی ورای شعبده‌های مرسوم ِ اتاق بازرگانی است و بیشتر شراره‌گونی به ابعاد مسئولیت خطیر در برابر جهان است.
پیر پائولو پازولینی تنها هنرمندی نیست که تاخ‌خاره‌ی این فرهنگ‌افروزی را به سر نهاد.
او تنها تصویرگر ِ کوچه‌های گل‌آلود و مردم تهی‌دست چشمه‌آب‌های کاراکالا نبود اما حضور او و زندگی‌واره‌ی به خونآب گرفته‌اش معیاری است برای تشخیص اندازه‌ی آزادی و تحمل ِ صدای مخالف در جهانی که آزاد نیست.
دفتر حاضر بخشی کوچک از اندیشه‌های مکتوب این هنرمند ایتالیایی است، کسی که در ایران صرفا یک کارگردان ناراضی ِ سینما شناخته شده است.
صدای شماتت‌آمیز ِ پازولینی درپیچیده در الیاف ِ هنری زمخت و بی‌پروا در عرصه‌ی تمدن مدرن در پژواکی لامرز موّاج است و تا زمانی که حضور کهنه‌ی بی‌عدالتی اجتماعی برجاست، گردِ پیری بر ابروی آثارش نخواهد نشست.
در نمونه اشعار این مجموعه می‌خوانیم:
اگر آفتاب برگردد یا بَر نِشیند،
اگر شب طعمِ شب‌های آینده را داشته باشد،
اگر بعدازظهری باران‌خیز یادآورِ زمان‌های عاشقانه‌ای باشد،
که هرگز واقعیت نداشته است،
باز هم من، منِ بی‌طراوت‌ام
چه در لذت بردن
چه در رنج کشیدن.
دیگر زندگی را برابر خود احساس نمی‌کنم...
شاعر بودن وقت زیادی می‌خواهد
ساعت‌های متمادی تنهایی، تنها راهِ این تنهایی‌ست،
تنها چنین است که چیزی شکل می‌گیرد،
که همان نیروست، نیروی به دست باد سپردن، خباثت، آزادی...،
برای دادن طرحی و نقشی به هَرج و مَرج.
من دیگر زمان زیادی ندارم
به تقصیرِ مرگ، مرگی که در غروب شباب پا پیش می‌نهد،
به تقصیرِ دنیای انسانی‌مان،
که از گرسنگان نان را و از شاعر آرام‌اش را می‌رباید.
