همه گرفتارند

«همه گرفتارند» نوشته کریستین بوبن (-۱۹۵۱)، نویسنده و شاعر فرانسوی است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: آریان می‌نوشید، می‌رقصید، می‌خندید. پیراهن آبی، قلب آتشین. ازدواجی زیبا. نوشیدنی‌ها، رقص‌ها و درددل‌ها. برای جشن، قصری را اجاره کرده‌بودند. قصر نامیدنش که گزاف بود، بیش‌تر مزرعهٔ بزرگی بود با تالارهای فراخ و دیوارهای قطور و سقف‌های کوتاه. آریان خیلی نوشیده‌بود، خیلی رقصیده‌بود ولی بیش‌تر خندیده‌بود. هیچ‌کس موفق به تربیت او نشده و نتوانسته‌بود عادت‌های صحیح را به او یاد دهد. عادت‌های صحیح، عادت‌های کسالت‌بار هستند. آریان برای کسالت ساخته‌نشده بود. او دوست می‌داشت و می‌خواست. باقی چیزها اهمیت نداشت. زندگی‌کردن این‌قدر موجز است. چیزی را که دوست دارم به من بده. چیزی جز حقیقت را دوست ندارم. آن چه را که هستی به من بده، آنچه را که استادانت به تو آموخته‌اند رها کن، آنچه را که شایستهٔ انجام است فراموش کن. افسون آریان چنین بود: حضور در لحظه‌ای ناب و بی‌نقص، تازه، سهل و تسهیل‌کننده. مراسم ازدواج معمول. اول شهرداری، سپس کلیسا. شهرداری بی‌عیب، همه چیز کامل است. آرام، سرد و جمهوری‌مدارانه. شهردار در تعطیلات است. معاون فرهنگی جانشینش شده‌است. زخم معده دارد و دختر بزرگی که به زودی برای ادامهٔ تحصیل در استرالیا، او را ترک خواهد کرد و زنی که هر سه‌شنبه شب، با همان معشوقی که از دوازده سال پیش دارد، به او خیانت می‌کند. معاون فرهنگی اعتقادی به فضیلت ازدواج ندارد. ایرادی هم‌ندارد، کسی هم از او نخواسته‌است که اعتقاد داشته‌باشد، فقط از او خواسته شده‌است که چند بند قانون را، بدون هیچ آهنگ خاصی در صدا، مخصوصاً بدون هیچ آهنگی در صدا تکرار کند. خیلی خوب از پس این کار برآمد. یک ساعت بعد، کلیسا است. پس از قانون، نوبت رحمت الهی است.