نردبان خسته

«نردبان خسته» نام مجموعه اشعار هرمز نثری (۱۳۳۶) است. در مقدمه نثری بر کتابش می‌خوانید: کتابی که در دست دارید نتیجه سالها تلاش ذهنی‌ام برای یافتن سوژه‌هایی متنوع و گوناگون است و سعی شده به سوژه‌هایی بپردازم که متفاوت باشند. اینجانب نه خود را شاعر می‌دانم و نه هنرمند. علاقه وافرم به هنر باعث گردیده تا ذهنیات خویش را به قلم درآورم که امید است ساعاتی برای مخاطب سرگرم‌کننده باشد. و در جایی دیگر می‌نویسد: جایی خواندم که در خانه هر ایرانی یک شاعر وجود دارد. شاید حقیقت داشته‌باشد و شاید نه، ولی این حقیقت دارد که ما در جایی زندگی می کنیم که مردمش شعر را دوست دارند. این همه شاعر معروف همگی از این آب و خاک! جای دیگری را در جهان نمی‌شناسم که این تعداد شاعر در تاریخ هنرشان داشته‌باشند. آن هم شعرایی که فقط شاعر نبودند؛ فیلسوف و طبیب و ستاره شناس و روشنفکران زمان خویش بودند. ابزار کار آنها نیز همین واژه ها بود. وجود یک مولانا یا خیام یا حافظ به تنهایی برای کل جهان کافی بود تا به عمق ارزش‌های واژه پی ببریم. نمونه ای از اشعار این کتاب با نام «خانه بعدی من» می‌خوانید: یک خانه در اوج آسمان خواهم ساخت بی حد و عظیم و بیکران خواهم ساخت دیوار و حصار برای آن بی معناست محدودیتش را ز زمان خواهم ساخت یک باغ بزرگ و صد هزار آلاله آلاچیقی از قاصدکان خواهم ساخت یک نهر بزرگ میان آن جاری باد کانرا ز سرشک عاشقان خواهم ساخت پرچینی ز گلهای رز و شمعدانی هر پنجره اش را دوران خواهم ساخت یک نغمه عاشقانه آنجا بر پاست کز زمزمه فرشتگان خواهم ساخت هر گاه به دیدار من آنجا آیی افشانه ای از گل فوران خواهم ساخت