«پیامهای ادبی، اجتماعی و اخلاقی ناصرخسرو قبادیانی» به کوشش انتشارت امید فردا، گزیده‌‌ی ابیات این شاعر ایرانی سده چهارم را که حامل پیامهای یادشده‌است دربردارد.
حکیم ابومعین ناصرخسرو قبادیانی بلخی در سال ۳۹۴ هجری قمری در بلخ زاده شد. از اوان جوانی به تحصیل علوم و تحقیق ادیان و مطالعهٔ اشعار شعرای ایران و عرب پرداخت. در دورهٔ جوانی به دربار غزنویان و سپس به دربار سلاجقه راه یافت. در سال ۴۳۷ هجری قمری خوابی دید و به قول خود از خواب چهل‌ساله بیدار شد، کارهای دیوانی را رها کرد و به سیر آفاق و انفس پرداخت. پس از پیوستن به فرقهٔ اسماعیلیه و تبلیغ عقاید آنان، امرای سلجوقی در صدد کشتن وی برآمدند، پس به ناچار به بدخشان گریخت و سرانجام در سال ۴۸۱ هجری قمری در یمگان وفات یافت. از آثار او می‌توان به سفرنامه، زادالمسافرین، وجه دین، خوان اخوان، دلیل المتحیرین، روشنایی‌نامه و دیوان اشعار اشاره کرد.
ناصر خسرو، شاعری است که قلمش سراسر از شهد ناب لبریز است. او شاعری است که قلم در کفَش، مانند موم است:
قلم نشانه عقل‌ست و تیغ مایه جور
یکی چو حنظل تلخ و یکی چو شهد شهی
