دنیای آشنا

ادوارد پی. جونز (۱۹۵۰)، نویسنده امریکایی برنده پولیتزر است. جونز با «دنیای آشنا»، ‌بارِ دیگر، صدای سیاهان را بلندتر و رساتر به گوش جهانیان رساند. رمانی که عنوان برترین و بزرگ‌ترین رمان قرن را بر پیشانی خود دارد، و آن‌طور که والتون مویامبا، نویسنده، منتقد و استاد دانشگاه ایندیانا می‌نویسد:«از نظر من، «دنیای آشنا»، بهترین رمان چاپ‌شده‌‌ امریکا در قرن ۲۱ است». و جاناتان یاردلی منتقد و نویسنده‌ واشنگتن‌پست و برنده‌ جایزه‌ی پولیتزر نقدنویسی، «دنیای آشنا» را یک رمان «عالی و فوق‌العاده» برمی‌شمرد که تاکنون در ادبیات داستانی امریکا منتشر شده است. رمانی که جایزه‌ حلقه‌ منتقدان ملی کتاب امریکا، ۲۰۰۳، جایزه‌ پولیتزر ۲۰۰۴ و جایزه‌ ایمپک دوبلین ۲۰۰۵ را از آن خود کرد. همچنین «دنیای آشنا» فینالیست جایزه‌ کتاب ملی امریکا در ۲۰۰۳ نیز بوده است. از دیگر جوایز و افتخارات جونز، می‌توان به جایزه‌ پن‌همینگوی، پن‌مالامود و نامزدی جایزه‌ پن‌فاکنر و کتاب ملی امریکا اشاره کرد. «دنیای آشنا»، داستانی درباره‌ دنیای سیاهان در امریکای قرن نوزدهم است. داستان در ۱۸۵۵ در مزرعه‌ مرد سیاه‌پوستی به نام هِنری تاونسند می‌گذرد. او یک برده به دنیا آمده، اما حالا یک ارباب است. اربابِ سیاه به آینده‌ای می‌اندیشد با مزرعه‌ای پنجاه هکتاری با سی‌وسه برده‌ سیاه. او با برده‌ها به همان شکلی برخورد می‌کند که اربابِ سفیدپوستش ویلیام رابینز با او رفتار می‌کرده. داستان حول محور دو نفر می‌چرخد: هنری تاونسند، اربابِ سیاه، و برده‌ سیاهش، موسا. هرچند می‌توان به نوعی شخصیت اصلی داستان را هنری تاونسند برشمرد، اما او قهرمان رمان نیست، زیرا ویژگی‌های یک قهرمان را ندارد، بلکه شخصیت محوری داستان است که از زوایای مختلف مورد کنکاش قرار می‌گیرد. در کنار زندگی تاونسند، قصه‌های عاشقانه و کمدی شخصیت‌های دیگر نیز طی چند دهه روایت می‌شود که داستان بر شخصیت‌محوری موسا می‌چرخد. جان فریمن، منتقد ایندیپندنت درباره‌ جونز و شاهکارش می‌نویسد: «جونز در «دنیای آشنا» از سبکی موجز بهره می‌گیرد و هرچه داستان پیش می‌رود، ریتم آن نیز تندتر می‌شود و لحن نویسنده نیز جان می‌گیرد. جونز چنان با زبان بازی می‌کند و گاه در خلال داستان گریزی پرشور به گذشته و آینده‌ می‌زند که به ‌طرزی خیره‌کننده، قدرت تسلط بر قلمش را به رخ می‌کشد. و چنان آگاهی‌اش را با شکیبایی درمی‌آمیزد که به راستی چیزی کم از معجزه ندارد». هارپر پرننیال، منتقد گاردین نیز درباره‌ این شاهکار می‌نویسد: «خوانش «دنیای آشنا» آسان نیست، اما یک تجربه‌ قدرتمند و فراموش‌ناشدنی است».