زمانی برای پنهان شدن

«زمانی برای پنهان شدن» نوشته احمد بیگدلی (۱۳۹۳-۱۳۲۴)، نویسنده معاصر ایرانی و برنده جایزه کتاب سال در رشته ادبیات داستانی است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «پس، در خانه بمان، در کنار بخاری. پای پنجره بنشین تا ناصر از تخت پایین بیاید و یونیفرم سربازهای عراقی، را که سروان برایش تهیه کرده بپوشد. بدون عجله یونیفرم را می‌پوشد و قد راست می‌کند. سروان، دست‌هایش را به کمرش می‌زند و سرتاپایش را برانداز می‌کند: آن چشم‌ها و ابروهای پیوسته را، گونه‌های برجسته را که در آن چهره پریده رنگ تحلیل رفته‌اند و بازوانی را که با اشتیاق پیش می‌آیند تا او را در آغوش بگیرند. در آغوش می‌گیرد و به سینه می‌فشارد. آیا این مهر سرکشی که ناگهان در دل سروان سر به شورش برداشته، ناشی از گرمای تن ناصر نیست؟ ــ با لباس که مشکلی نداری؟ با لباس مشکلی ندارد جز آن‌که بوی دشمن می‌دهد، اما پوتین‌ها اندازه نیست. ــ نزدیک مرز عوض‌شان می‌کنیم. ناصر نگران است: پا به پا می‌شود و عاقبت دلش را خالی می‌کند. می‌گوید: «نگران شما هستم قربان. توی دردسر می‌افتین». سروان هم می‌داند توی دردسر بزرگی می‌افتد. امّا «اختیار» کرده است. شاید به جبران آن‌که نمی‌بایست پیش از این اتفاق می‌افتاد و اتفاق افتاده بود. زیراکه نتوانسته بود به موقع و با فراست پیش‌بینی بکند و آن ورطه هول و هراس تردید را به تأخیر بیندازد. ــ و اگر توی دردسر بیفتین؟... این را ناصر با تشویش خاطر می‌گوید و اشاره می‌کند به سرباز کشیک عراقی که نیست. ــ یک هفته بهش تشویقی دادم و فرستادمش خانه. ــ ولی کافی نیست قربان. ــ می‌دانم. (و بلافاصله ادامه می‌دهد:) اصل مطلب، گزارش مستندی است درباره این اردوگاه بی‌نام و نشان که در هیچ فهرستی نامش نیست و باید به ایران برسد».