کیل کمال

«کیل کمال» رمانی از فهیمه سهیلی‌پناه، نویسنده معاصر ایرانی است. در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: به ما خبر دادند صبا باردار است، اما شوهرش در یکی از بیمارستان‌های لندن بستری و تحت مراقبت است. هنوز نتوانسته‌اند بیماری‌اش را تشخیص دهند. محمودرضا با شنیدن این خبر خودش را به آن‌ها رسانیده و فعلاً پیش صباست تا آقای احدپور حالش کمی بهتر شود. صبا برایم نامه نوشت. صدای گریه‌اش را از نامه حس می‌کردم، صدای کودک درونش بود. من این صدا را هر جا باشد می‌شناسم. از بن جگر ضجه می‌کشید و شوهرش را می‌خواست. برایش دعا کردم و با ارسال نامه‌ای سعی کردم دلداری‌اش دهم: خواهرم زندگی چرخه بی‌پایانی است از شادی‌ها و غم‌ها که بی‌حضور هر یک از این دو طوری به هم می‌ریزد که نامش دیگر زندگی نیست. کائنات شعور دارند و بیش‌تر از توانی که داری، مکلفت نمی‌کنند. خواهی دید که سینه انسان‌ها گذرگاهی فولادین است که طاقت تحمل بسیار سخت‌تر از این‌ها را دارد. نمی‌دانم در مرگ پدر برسر تو چه آمد؟ اما زنده بودنم را بعد از او هرگز باور نداشتم، زندگی بی‌حضورش برایم نقطه پایان همه‌چیز بود. او که رفت، هرگز کسی شکایت مرا نشنید. در تنهایی سوختم تا ققنوس بچه‌ای از سوخته‌ام سر زد و زندگی را از سر گرفت. در نیمه راه توقف نکن، بگذار خود زندگی هدایتت کند، اگر خود را مرکبی در خدمت پروردگارت بدانی، خواهی دید که چگونه شرافتمندانه با اندیشه‌های شوم و تقدیر پلید می‌جنگی و پیروز می‌شوی. هنوز نامه را پست نکرده بودم که شنیدم بچه‌اش سقط شده است. می‌دانستم ساعت‌های بسیار دشواری را می‌گذراند. رفتم منزل مادر و ارتباط تلفنی‌ام را با او بیش‌تر کردم، حسابی روحیه‌اش را از دست داده بود و پای تلفن مثل ابر بهاری گریه می‌کرد.