«صبح به‌خیر گونگادین» نوشته مرتضی حقیقت (۱۳۲۳)، نویسنده معاصر ایرانی است.
در بخشی از این رمان می‌خوانیم:
من این زن را (البته تصور می‌کنم) قبل از آن دیده بودم، قبل از ملاقات با شما. قبل از آن‌که شما مرا به حضور خودتان شرف‌یاب کنید.
زن را دیده بودم، وقتی که از این‌سوی حیاط و از کنار حوض در آن شب تابستانی به انتهای باغچه می‌رفت. آهنگ قدم‌ها، طرز راه رفتن و چیزی که در نور نقره‌فام مهتاب، در آن شب جوانی و بی‌قراری، از بازی بی‌تاب عضلات و سایه‌ها از خود به‌جا گذاشت، برای همیشه خودش را در تک‌تک سلول‌های مغز من حک کرد.
من آن زن را دیده بودم، اما نمی‌دانم چه نیروی جادویی مرا از سخن گفتن و پرسش بازمی‌داشت. کافی بود که تنها دهان باز کنم و بپرسم: «آیا شما همان زن چهل سال پیش یک نیمه‌شب تابستانی نیستی؟ یادت می‌آید؟ گفته بودی که از جنوب، از سایه‌های نخل‌ها آمده‌ای. گفته بودی که شاهد یک آتشفشان بوده‌ای و بعد از دیدن آن گدازه‌ها دیگر نمی‌توانی وحشت و هراسی را که این آتشفشان در قلبت به‌پا کرده است فراموش کنی.»
حتا از من پرسیدی که آیا این‌همه گدازه و آتش از بُن زمین برمی‌جهد و من آری گفته بودم و تو خندیده بودی. و به دنبال مکثی کوتاه گفته بودی مثل زبان و کلام که گاه تنها وسیله‌ی بیان آتشفشان‌های درون آدمی است.
ما دست‌های‌مان به‌هم نرسید. مهتاب و سایه‌ها در این میان چه بازی‌ها به راه انداختند و بعد از آن شب، چه شب‌های دراز و پیاپی آمدند و من خیال می‌کردم که همه‌چیز در تاریکی پنهان می‌شود. اما این تنها یک خیال بود.
