در جست و جوی آب

«در جستجوی آب» داستانی از علی ناصری (۱۳۴۱)، نویسنده معاصر ایرانی است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: جایی در دلم باز شده، مثل کلبه‌ای در وسط یک باغ. کلبه‌ای که روزنه‌ای دارد رو به نور و مریم نشسته در آبی همیشه‌اش، چشم دوخته است به دور دست‌های دور. حالا هرروز، نه روزی صدبار هوس می‌کنم بروم آنجا و خودم را در کنار او ببینم. شب است، توی خانه، توی دلم. وضو می‌گیرم. جانمازی را که مریم با دست‌های خودش گلدوزی کرده است برمی‌دارم. بو می‌کشم، به چشم‌هایم می‌مالم، به صورتم. اینور، اونور، بعد می‌ایستم به نماز، رو به قبله خیال. چه نمازی؟ چه خیالی؟ هی خیال می‌کنم مریم توی حیاط خانه نشسته است، بلند می‌شوم، پاییز را نقب می‌زنم و می‌روم توی حیاط. حیاط در سرمای پاییزی صبح کز کرده است. چشم می‌گردانم. آنجا نیست، برمی‌گردم. باز می‌روم، آنجا نیست. برمی‌گردم، باز می‌روم، ‌ باز برمی‌گردم... یک‌بار، دو بار، سه بار، ده بار. آنجا نیست! می‌آیم توی اتاق، چراغ را خاموش می‌کنم سرم را فرو می‌کنم در بالشت و خیالش رو در آغوش می‌گیرم... تمام روزها را شمارش کرده‌ام، درست یک ماه از دیدار بارانی ما در امامزاده گذشته است، اما بر من یک سال. بعد از یک سال! آماده شده‌ام باز بروم حوران. آفتاب از کنج پنجره افتاده است روی دیوار که راه می‌افتم. توی راه موبایلم را برمی‌دارم و برای مریم می‌نویسم: «سلام عشقم! دارم میام دیدن ماه!» بی‌معطلی برایم می‌نویسد: ‌ «وای! قدمت روی چشم. دنیای منی! تو امامزاده می‌نشینم و لحظه‌ها را با نماز می‌شمارم تا برسی!» موبایلم را می‌بوسم. پر در می‌آورم و مثل پرنده‌ای در آسمان آبی عشق رها می‌شوم. مست می‌شوم. مثل راه گم کرده‌ها می‌روم. جاده مرا با خودش می‌کشد و می‌برد. چشم باز می‌کنم، می‌بینم سر گذاشته‌ام به کویر. با خودم نیستم. چقدر خیال سرعت آدم را زیاد می‌کند؟ گمان می‌کنم در چشم به هم زدنی به امامزاده رسیده‌ام.