«آنوبیس» داستانی به قلم مهدی اخوان لنگرودی (۱۳۲۴)، نویسنده و شاعر معاصر ایرانی است.
در بخشی از این رمان می‌خوانیم:
«آنوبیس» از سنگی به سنگ دیگری می‌جست و همه‌جا را بو می‌کشید. کمی بعد، انگار که خسته شده باشد، در نقطه‌ای روی تخته‌سنگ بزرگی که از آن بتوان دورترها را دید، ایستاد و سرش را چندبار به آسمان آبی بالا گرفت و با چشم خسته به ماه سفید که در آبیای آسمان می‌گشت، خیره شد، دُمش را برای چندمین بار جنباند، با خود گفت:
«چه هوای گرم و مطبوعی است! در این هوا می‌شود شبا روی این سنگ‌ها خوابید و دَم‌دَمای سحر به هر لانه‌ای سرکشید و آذوقه‌ای جُست. مگر نه این است که بعد از این جانِ هرکس توی دست من است؟ از حالا به بعد هرجور که دلم بخواهد، این‌جا فرمان می‌رانم! از این به بعد، این‌جا من همه‌چیز و همه‌کسم و چیزی نمی‌تواند از دست من خلاص شود!»
با همین رؤیاها دست‌ها را به جلو داد و پاها را به عقب و چندین‌بار سینه را به سنگ نزدیک کرد. سری جنباند و به اطراف نگاه کرد. جنبنده‌ای نبود. خود را تنها قدرت مطلق یافت.
«این‌جا تا چشم کار می‌کند، مال من است.»
من خدای این‌جا هستم، پای هر کس به این‌جا برسد، باید حرمت مرا داشته باشد و خاک پای مرا ببوسد، وگرنه به جاودانگی نخواهد رسید. در شکم آنان، در تابوت‌های سنگی‌شان و در گورخانه‌های رازآمیزشان چیزی خواهم نهاد که پنج‌هزار سال دیگر و یا شاید پنجاه‌هزار سال دیگر از من یاد کنند.
