«دوباره او» رمانی از پروانه حیدری (۱۳۴۷)، نویسنده معاصر ایرانی است.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
در آخرین لحظات غروب یکی از روزهای سرد اسفندماه، در یکی از روستاهای توابع همدان پشت پنجره کلاس نشسته‌ام و در حالی که به منظره گرفته و ابری بیرون نگاه می‌کنم، به خودم می‌گویم چقدر از رسیدن امروز ترس و واهمه داشتم. اما امروز هم آمد و الان آخرین ساعات پایانی خود را طی می‌کند و من، بیخود این همه نگران رسیدنش بودم. در واقع، دنیا و گذر عمر همین گونه است؛ همیشه روزها، هفته‌ها و ماه‌ها می‌آیند و می‌روند، بدون این‌که برای کسی اهمیت داشته باشد.
این روز برای چه کسی اهمیت دارد؟ چه دردناک، چه شیرین و لذت‌بخش. دیروز تمام مدت، از رسیدن امروز دچار تپش قلب بودم. حتی نمی‌توانستم تاریخ امروز را به زبان بیاورم. مثلاً عدد سیزده؛ تا جایی که از همه شنیده‌ام عدد سیزده، نحس و بدیمن است اما به من ثابت شد که این خود ما هستیم که روزهای‌مان را شیرین یا تلخ می‌کنیم وگرنه روزهای خدا همه زیبا و باارزش‌اند. مثلاً برای من عدد دوازده دردآور است به‌خصوص دوازده اسفند.
امروز صبح، وقتی وارد کلاس شدم، کاظم مثل همیشه تاریخ امروز را با نام خدا به خط زیبایی بالای تخته نوشته بود. تمام مدت زنگ اول، نهایت سعی خود را کردم تا به تخته نگاه نکنم. حتی زنگ تفریح مثل بچه‌های تُخس، یواشکی آمدم و آن را پاک کردم، اما جای آن همچنان باقی بود تا دوباره بچه‌ها آن را پررنگ کردند. و حالا... امروز هم گذشت ولی درد من هنوز تسکین نیافته است.
