ترانه شیرین

«ترانه شیرین» نوشته لیلا سلیمانی (۱۹۸۱) نویسنده و روزنامه‌نگار فرانسوی-مراکشی است. این کتاب رمانی جنایی-روان‌شناختی است که در سال ۲۰۱۶ موفق به کسب جایزه گنکور شده است. این کتاب دومین رمان سلیمانی است. داستان با صحنه یک جنایت آغاز می‌شود. پرستاری دو کودک را کشته است؛ کودکانی که خود وظیفه نگهداری از آن‌ها را برعهده داشته. نویسنده گام به گام به عقب بامی‌گردد و حوادثی را روایت می‌کند که به این فاجعه منجر شده‌اند... در بخشی از کتاب می‌خوانیم: مادر در شوک به‌سر می‌برد. این چیزی است که مأموران آتش‌نشانی می‌گویند؛ چیزی که پلیس‌ها تکرار می‌کنند و روزنامه‌نگاران می‌نویسند. او به محض ورود به اتاقی که فرزندانش در آن ضجه می‌زدند، فریادی برمی‌کشد؛ فریادی از ته دل، بسان نعره یک ماده‌گرگ. دیوارها از شدت آن نعره به لرزه درمی‌آیند. آن روز ماه مه، برایش روزی سیاه و تاریک می‌نماید. هنگامی که پلیس‌ها سر می‌رسند او را می‌بینند که بالا آورده، لباس‌هایش آغشته به استفراغ شده و در کنجی از اتاق چمباتمه زده و دیوانه‌وار گریه سر داده است و طوری نعره می‌کشد که انگار جگرش می‌خواهد پاره شود. راننده آمبولانس با سر اشاره خفیفی می‌کند. با وجود مقاومتی که زن به خرج می‌دهد و لگدهایی که می‌پراند، به آرامی از جا بلندش می‌کنند و انترن جوان بخش اورژانس برایش آرام‌بخش تجویز می‌کند. انترن نخستین ماه کارآموزی‌اش را می‌گذراند. آن زنِ دیگر را نیز باید نجات می‌دادند. برای نجات جان او باید تمام دانش پزشکی وبه همان میزان، دقت به کار گرفته می‌شد. خودش نتوانسته بود بمیرد، اما مرگ هدیه کرده بود. او چاقویی را که در مشت‌هایش گرفته بود زیر گلوی خودش گذاشته بود. هوش و حواسش را، همچنان که پایین تخت حفاظ‌دار نوزاد نشسته بود، از دست داده بود. زن را هم بلند می‌کنند، نبض و فشارش را می‌گیرند و روی برانکارد قرارش می‌دهند. کارآموز جوان دستش را با فشار روی گلوی زن نگه داشته است.