«خانه‌های دوش‌به‌دوش» نوشته خدیجه قاسمی (۱۳۴۰) رمان‌نویس معاصر ایرانی است.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:
وقتی سرمه آمد داخل آشپزخانه رنگش به شدت پریده بود و دانه‌های درشت عرق روی پیشانی‌اش را پر کرده بود. نفس نفس می‌زد. مادر و پدر وحشت‌زده نگاهش کردند. پدر به طرف یخچال رفت و یکی از قرص‌هایی را که دکتر گفته بود موقع اضطراب به او بدهند برداشت و با یک لیوان آب آورد داد به سرمه. سرمه به آنها که نگران نگاهش می‌کردند، نگاه کرد و دلش برای آنها سوخت. با دستش عرق پیشانی‌اش را پاک کرد و سعی کرد لبخند بزند.
- من که چیزیم نیست بابایی.
- می‌دونم دخترم. بخورش بهت آرامش می‌ده.
سرمه سرش ر ابه علامت مخالفت تکان داد و گفت:
- حالم خوبه.
و قطعه‌ای از پیتزا را برداشت. آن را پر از سس تند کرد و به آن گاز زد اما هر کاری می‌کرد نمی‌توانست نگاه پسری را که برایشان پیتزا آورده بود، فراموش کند. نگاهش او را به وحشت انداخته بود چشم‌هایش را که به او دوخته بود، خالی بود. یک چیز ترسناکی در چشم‌هایش بود که انگار قبلاً آن را تجربه کرده بود. سرمه به سختی جلو خودش را گرفت تا جیغ نزند. انگار آن نگاه خالی را بارها دیده بود. سعی کرد آن را از ذهنش پس بزند و لقمه‌اش را قورت بدهد، اما نتوانست. لیوان نوشابه را برداشت و به سختی به کمک نصف لیوان نوشابه توانست لقمه را قورت بدهد. بقیه پیتزا را پس زد و گفت:
- حیف شد. دوست داشتم لوبیاپلو بخورم.
