سقوط

«سقوط» اثر نویسنده مشهور فرانسوی آلبر کامو (۱۹۶۰- ۱۹۱۳) داستان زندگی شخصی به اسم ژان باتیست کلمانس است. او در رستورانی با غریبه‌ای هم‌کلام می‌شود و داستان زندگی‌اش را برای وی بازمی‌گوید. ژان باتیست که در گذشته وکیل موفقی بوده است شبی در حال قدم زدن روی پلی که از رودخانه می‌گذشت، از کنار ماجرایی انسانی بی‌تفاوت عبور کرده و همین کار باعث تاثیراتی در زندگی‌ و آینده‌اش می‌شود. سارتر، فیلسوف اگزیستانسیالیست معاصر این کتاب را « زیباترین و فهم‌ناشده‌ترین» کتاب کامو خوانده است. قسمتی از کتاب را می‌خوانیم: چند سال پیش،‌ در پاریس وکیل دعاوی بودم، راستش یک وکیل نسبتاً معروف. البته، اسم واقعی‌ام را به شما نگفته‌ام. در یک چیز تبحر داشتم: دعاوی شرافتمندانه. به قول معروف دفاع از یتیم‌ها و بیوه زن‌ها، البته نمی‌دانم چرا این‌طور می‌گویند چراکه بالاخره بیوه‌های فرصت‌طلب و یتیمان درنده‌خو هم پیدا می‌شوند. به هر حال، همین که بوی قربانی شدن متهمی به مشامم می‌رسید، دست به کار می‌شدم. و آن هم چه کاری؟ کولاک می‌کردم! برای کارهایم دل می‌سوزاندم. انگار هر شب با عدالت هم‌آغوش بودم. مطمئنم حتی شما هم، دقت در لحن گفتار، تأثیر کلام، قدرت و حرارت کلمات، و خشم مهار شده‌ی دفاعیه‌هایم را تحسین می‌کردید. از لحاظ ظاهری، طبیعت، خدمت بزرگی به من کرده است، بی برو برگرد رفتار موقرانه به من می‌آید. بعلاوه، دو احساس صادقانه نیز مرا تقویت می‌کردند: رضایت از این‌که در این طرف نرده، در جایگاه وکلا، قرار گرفته‌ام و دیگر احساس تحقیر غریزی که به طور کلی نسبت به قضات در دل داشتم. البته شاید این حس تحقیر، آن قدرها هم غریزی نبود. اکنون دیگر می‌دانم دلایلی برای این حس وجود داشت. اما، از بیرون بیشتر شبیه به تعصب بود. نمی‌توان منکر شد که لااقل در این روزگار، وجود قضات لازم است، قبول دارید؟