«خاطره‌های سپید» نام رمانی نوشته یغما کیهان (۱۳۵۰) است که داستان یک زندگی را بیان می‌کند. زندگی فردی به نام نجم الدین و وابستگانش که در قالب خاطرات به تصویر کشیده‌می شود.
بخشی از داستان:
چند سال پیش، اوایل دههٔ ۱۳۶۰، نجمی از بدو ورود به دانشکده دوستان خوبی پیدا کرده بود. حتی‌المقدور لباس رسمی می‌پوشید و روزهایی که کلاس داشت ریش نمی‌تراشید. البته یقهٔ حسنی هم دوست نداشت و نمی‌پوشید. پیش او، ادبیات داستانی باخترزمین جای خود را به ادبیات غیرداستانی شریعتی و کم‌کم داستان‌نویس‌های عرب داد. دورهٔ بلغور عربی را به طرفۀالعین پشت‌سر گذاشت و رسید به ترم بهار سال چهارم.
- استاد، من با ادبیات معاصر خیلی آشنا شدم.
- خیلی خُب، از ادبیات کهن چی می‌دونی؟
- بیشتر ابیات مفضّلیات رو حفظ کردم.
- عجب، عجب. دانشجوی این زمان و همچین کاری؟ امتحانت کنم؟!
- استاد تازه شرحاشم می‌خونم.
- خب... خب...
- می‌خواستم بپرسم خوبه برای مقاله بگردم دنبال یه چیزایی تو این مجموعه ...که شاید با مضمونای معاصر بشه مقایسشون کرد؟
- اگه این‌طور که می‌گی ... در حد خودت یه تسلطی رو هر دوتا داشته باشی که خودت بهتر می‌دونی.
- شما چی می‌گین؟
شاید بعد تصمیم می‌گرفت خیلی دور از شعر معاصر، بر ادبیات شروع سده‌های اسلامی تمرکز کند. ادبیات حوزوی را خیلی پیش از این‌ها به پایان رسانده بود. کسی چه می‌دانست؟ زندگی پیشنهادهای زیادی دارد. شاید به‌زودی مجتهد هم می‌شد و پدربزرگ پیر را به آرزویش می‌رساند. به‌هرحال جد و جهد دانش را داشت. تقریباً هر روز به دانشکده می‌رفت. به تهران هم که منتقل نشد.
