«ماهی خانم» نام داستان بلندی از ناهید گلکار (۱۳۳۰)، نویسنده معاصر ایرانی، بر اساس زندگی واقعی زنی نوشته شده است.
ماهی دختر یازده ساله‌ای از یک خانواده ضعیف است که نزدیک به راه‌آهن زندگی می‌کنند. او که کم‌کم پا به دوران بلوغ خود گذاشته‌است. برای جلب توجه پسر همسایه روبه‌رویی هر از چندگاهی به بهانه هواخوری به پشت بام خانه می‌رود و در رویاهای خود غرق می‌شود و ... ماجرای ماهی تا آینده‌ای نه چندان دور ادامه می‌یابد.
بخش کوتاهی از داستان را می‌خوانید:
اگر فامیلِ شوهر، بِهم کم طلا بدن، چیکار کنم؟! نباید ساکت بمونم. همون جا گیس مادرشو می‌گیرم! نه، نه، مادرشو نه، خواهرشو می‌گیرم و تا می‌تونم می‌کشم تا بفهمه! ای گمشو ماهی، این چه فکریه تو می‌کنی! بعد فکر کردم با این اسم مسخره چیکار کنم؟! ماهی! خدا ازتون نگذره که اسم منو ماهی گذاشتین! اونم به خاطر خریت یک قابله که من از دستش لیز خوردم! اونوقت، اسم منِ بدبخت شد ماهی! حالا اگر اون پسره بیاد و ازم بپرسه اسمت چیه، چی بگم؟ بعد، یاد نگاه اون پسره افتادم. سُست شدم و رفتم تو رؤیا... که باز مامان منو صدا کرد که: بیا بابا اومده؛ بیا کمک کن شام رو بیاریم. من گفتم درس بخون، حالا توام دیگه ول نمی‌کنی؟! بیا یک‌کم استراحت کن مادر، خسته شدی. گفتم:نمیشه، درس دارم و تند و تند ریاضی‌هامو حل کردم تا فردا صدای معلمه درنیاد. به‌هرحال، از کارِ خونه بهتر بود!
