بادی دیگر (دریای زمین ۶)

«بادی دیگر (دریای زمین ۶)» اثر ارسولا .ک. لوژوان (۱۹۲۹) آخرین جلد از مجموعه داستان تخیلی دریای زمین است. در این جلد، شخصیتی به نام «آلدر» افسونگر و مرمت‌کننده‌ وارد داستان می‌شود که هر شب در خواب به کنار دیوار سنگی، مرز میان مردگان و زندگان می‌رود و آن‌جا، همسرش که مرده است از او درخواست آزادی می‌کند. «آلدر» برای کمک به نزد «گد» می‌رود و ... کشتی فارفلایر چون قویی گشاده‌بال با بادبان‌هایی بلند و سفید زیر نور خورشید تابستان از میان صخره‌های مسلح گذشت و با عبور از خلیج به سوی بندر گونت آمد. به نرمی در آب‌های ساکن لنگرگاه کنار اسکله لغزید، چنان مطمئن و باوقار چون مخلوقی زاده از باد بود که دو تن از اهالی بومی بندر که سرگرم ماهیگیری از روی سکویی کهنه در همان نزدیکی بودند درودش فرستادند و برای خدمه و تک مسافرش که در دماغه ایستاده بود دست تکان دادند. مردی باریک‌اندام با کوله‌ای کوچک و ردایی سیاه و کهنه بود، احتمالا افسونگر یا بازرگانی خرده‌پا بود؛ بی‌گمان فرد مهمی نبود. دو ماهیگیر هنگامی که کشتی آماده باراندازی می‌شد گرم تماشای تکاپوی افراد بر عرشه و اسکله شدند و هنگامی که مسافر قصد پیاده شدن کرد با کنجکاوی تنها نیم‌نگاهی به او انداختند، زیرا یکی از جاشوان از پشت‌سرش، با شست و انگشتان سبابه و کوچک دست چپش نشانی کشید و به او اشاره کرد: باشد که دیگر باز نگردی! مسافر یک دم روی اسکله مکث کرد، کوله را به پشت انداخت و راه خیابان‌های بندر گونت را پیش گرفت. خیابان‌هایی پرآمد و شد بود و او بی‌درنگ به بازار ماهی‌فروشان رسید که پر بود از دست‌فروشان و دلالان که روی سنگ‌فرش‌های براق از فلس ماهی و آب نمک، بالا و پایین می‌رفتند. مسافر اگر هم راه را می‌شناخت، خیلی زود در میان گاری‌ها، غرفه‌ها، خیل جمیعت و زیر نگاه سرد ماهی‌های مرده آن را گم کرد. پیرزنی بلندقامت از مقابل غرفه‌ای که در آنجا سرگرم توهین به تازگی شاه‌ماهی‌ها و صداقت زن ماهی‌فروش بود، روبرگرداند. مسافری غریب را دید که به او زل زده است، همان غریبه خام‌دستانه گفت: «ممکن است محبت کرده، راه رفتن به ری آلبی را نشانم بدهید؟» پیرزن بلندقد فقط گفت: «اول برو خودت را بینداز وسط لجن‌های خوک‌دانی، تا بعد.»