«تبسم عشق» نام رمانی از نویسنه معاصر ایرانی، الناز رحیمی منجزی (۱۳۶۷) است.
کنارتخت مانی نشستم. نگاهش میکردم و حسرت میخوردم. بالاترین عشق در این دنیای زمینی، عشق مادری به فرزندشه که بدون هیچ منت و قیمتی نثار فرزنداش میکنه. اما مانی نوجوانی ۱۴ ساله بود که هیچ بویی از محبت مادری به مشامش نرسیده بود و این خودش باعث رشد عقده های درونی توی شخصیت مانی شده بود، و من چطور از مانی می خواستم احساس داشته باشه! درک کنه در حالی که ریشه های عشق و محبت مادری براش از همون دو سالگی درونش سوخته شد. چطور به پدری تکیه میکردیم که به جای اینکه تسکینی برای کمبود محبت مادری مانی باشه با خودخواهی و بی خردی ریشه ی سبز منو مانی رو قطع میکرد. با این افکارم خودم رو سرزنش میکردم که چرا دیشب اینقدر با مانی بحثو دعوا میکردم اونم فقط به خاطر یه خواسته ی نامعقولش! پس باید به مانی حق میدادم که گذروندن وقتش رو با هم سن و سالای که از درس خوندن می انداختنش رو ترجیح بده به خونه ای که پدرش اون چنین رفتاری داره و خواهری چون من که همیشه سعی میکنه به مانی بفهمونه انتخابش و کارهاش اشتباهه.
اما من بابا رو مقصر نمیدونستم. اون مردی ضعیف و تنهاست که از تنهاییش به دوستایی پناه برده که نشستن پای قمارو سرگرمی خودشون قرار دادن و این نشون از گمشدن هویت و شخصیت بابا بود که وظیفه ی همسری و پدری خودش رو بعد از فوت مادرم فراموش کرده بود.