«خیلی خوشبختم خانوم صادقی» نام رمانی نوشته علیرضا مجابی (۱۳۳۳) است.
مجابی بعد از تجربه کردن دنیای هنر با عکاسی و سینما، به تدریج به نویسندگی روی آورد و از سال ۱۳۸۰ شروع به چاپ آثارش نمود. او علاوه بر نوشتن داستان‌های کودک و نوجوان، تا بحال ۳ رمان نوشته‌است که کتاب حاضر یکی از آنها است.
این داستان،ساده و سرراست و کم حجم است که با زبان طنز به چند ماهی از زندگی یک نوجوان تازه بالغ و مسائلی که با آنها دست به گریبان است می‌پردازد. مسائلی که به صورت خودبه‌خودی برای هر آدمی پیش می‌آید و البته هیچکس (خانواده – بزرگترها و...) هم از پیش به راه حل آنها فکر نکرده‌است:
«ولگرد... عوضی... نمک نشناس!»
من هر وقت از چیزی عصبانی باشم، به خودم فحش می‌دهم و فکر می‌کنم اگر همه‌ی آدم‌ها هنوز عقلشان پاره سنگ بر نداشته باشد، باید همین کار را بکنند. دیگران چه تقصیری دارند آدم خودش عرضه‌ی زندگی کردن نداشته باشد.
حتی روی آن را نداشتم سرم را بالا بگیرم به چشم‌های رعنا نگاه کنم، البته نه اینکه من خطایی کرده بودم و به جای رعنا عاشق خانم صادقی شده بودم؛ نه به هیچ وجه. من تازه به سنی رسیده بودم که باید دوست داشتن را تمرین می‌کردم و یاد می‌گرفتم، یعنی هنوز آن قدر بزرگ نشده بودم که بفهمم چه کسی را باید دوست داشت؟ چقدر باید دوست داشت؟ آدم که از خربزه کمتر نبود بدون شرط انتخاب کند یا انتخاب بشود!
