منیژه آرمین (۱۳۲۴)، نویسنده و عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت معلم است.
نام رمان از ترانه‌ای ترکی و قدیمی گرفته شده که در آن گفته می‌شود «ای کاش گل سرخ نبود/ زرد و پژمرده هم نمی‌شد/ ای کاش این جدایی و مرگ/ هیچ کدام نبودند».
«ای کاش گل سرخ نبود» یک رمان واقع‌گرای اجتماعی سیاسی است که در آن به مسائلی که در سال‌های اقتدار رضاخانی و سپس محمدرضا پهلوی رخ داده است اشاره می‌شود.
مهم‌ترین ویژگی روایی رمان استفاده از زمان‌مندی است؛ یعنی زمان حال روایت که با فعل زمان حال بیان شده در خانه سالمندان است، اما اصل رمان بازگشت به گذشته‌هایی است که ماجراهای اصلی رمان را بیان می‌کند.
در بخشی از رمان می‌خوانیم:
«گللر به عکس پدرش که غمگین به نظر می‌رسید، نگاه کرد. قصه را از آن شب برفی که پدری دخترش را نفرین کرده بود شروع کرد.
سه جفت چشم، یک جفت سیاه و دو جفت عسلی، به قصه‌ای که آمیزه‌ای از واقعیت و خیال بود، گوش دادند. کم‌کم چشم‌هایشان گرم شد و خوابیدند، ولی بقیه قصه همچنان در ذهن گللر و اشرف‌السادات ادامه یافت. بچه‌ها، در میان خواب و بیداری و در رویایی که تازه شروع شده بود، صدای در را شنیدند».
