«نواندیشیها و نوآوریهای استاد مطهری فیلسوف فطرت» نوشته احمد بهشتی (۱۳۱۴) از شاگردان شهید مطهری است. نویسنده در پنج بخش این اثر نکتهها، خاطرهها و ناگفتههایی از نحوه تدریس استاد، نحوه دفاع ایشان از قلمرو عقاید اسلامی، چگونگی قرآنپژوهی ایشان و در نهایت دیدگاههای فلسفی و کلامی آن استاد شهید را بیان کرده است.
در بخشی از کتاب میخوانیم:
استاد مطهری درسش موعظه و موعظهاش درس بود. در عین حال، هرگز مجلس وعظ و خطابه را تبدیل به کلاس درس، و کلاس درس را تبدیل به وعظ و خطابه نمیکرد. او توجه داشت که در کلاس درس افرادی نشستهاند که از نظر سن و سال و سطح معلومات با یکدیگر سنخیت دارند؛ ولی در مجلس وعظ و خطابه افرادی حضور دارند که از نظر سنی، معلومات و استعداد متفاوتاند، و بنابراین باید به گونهای دیگر با آنها سخن گفت. با این حال، مستمعین او با مستمعین بسیاری از خطبا و وعاظ همدورهاش متفاوت بودند. مستمعین دیگران کمیتشان بر کیفیتشان فزونی داشت و مستمعین این استاد به عکس بود. یعنی کیفیتشان بر کمیتشان میچربید، و این نبود مگر به خاطر اینکه استاد میخواست در ضمن خطابه مطالبی که با عقلانیت سر و کار دارد، به آنها القا کند.
درست است که خطیب با عواطف مخاطب سر و کار دارد، و مدرس با عقل و فکر او، ولی آن خطیبی که با تحریک عواطف مخاطب، او را به سوی عقلانیت سوق دهد، و آن مدرسی که از طریق به کار انداختن عقل و فکر مخاطب، در عواطف او نفوذ کند، موفقتر و کارآمدتر است.