پل گیوم آندره ژید (۱۹۵۱- ۱۸۶۹)، نویسنده فرانسوی برنده نوبل ادبیات است.
«مائده‌های زمینی» کتابی است در ستایش شادی، شوق به زندگی و غنیمت شمردن لحظات.
آندره ژید در این کتاب خداوند را در همه موجودات هستی متجلی می‌بیند و آزادانه و برخلاف قید و بندهای مذهب، عشق به هستی را مترادف عشق به خداوند می‌داند. او کتابش را «ستایشی از وارستگی» می‌نامد.
با اینکه این کتاب از آثار دوره جوانی نویسنده است، تقریباً تمام آنچه می‌توان فلسفه وی نامید در آن گنجانده شده و هرچه بعداً نوشته در تعقیب اندیشه‌هایی است که در این کتاب بیان شده؛ یعنی امتناع از هر گونه علاقه و وابستگی و ستایش شور و عشق و نگاهی هر لحظه نو به تمام جلوه‌های هستی.
ریشه اندیشه‌های این کتاب را در «کتاب مقدس» و نوشته‌های نیچه، فیلسوف شهیر آلمانی، باید جست. نشانه‌هایی از تأثیر ادبیات مشرق زمین نیز در آن دیده می‌شود.
او در این کتاب چنین استدلال می‌کند که تمام امیال طبیعی، سودمند بوده و مایه تندرستی است و بدون این امیال، زندگی لطف خود را از دست می‌دهد.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
« وقتی از عملی لذت می‌برم، برای من دلیل خوبی است که آن عمل را انجام بدهم... مادامی که لبانت برای بوسیدن هنوز شیرین است، سیراب کن. چنان زندگی کن که زندگی‌ات بدون ترس از نتایج محرماتی که اخلاقیات رسمی بر تو تحمیل می‌کند، پذیرای هر رویدادی باشد».
هرچند ژید خطر افراط کاری را به خواننده کتاب خود هشدار می‌دهد و در آخر از او می‌خواهد که:
«کتاب مرا به دور بینداز، مگذار متقاعدت کند! گمان مبر که حقیقت تو را کس دیگری می‌تواند برایت پیدا کند... به خود بگو که این کتاب هم چیزی نیست، مگر یکی از هزاران شیوه رویارویی با زندگی. تو راه خویش را بجوی!»
