از مقدمه کتاب: وقتی که آمد کسی فکر نمی‌کرد طفل ضعیف امروز روزگار فردا را از آن خود خواهد کرد. تجزیه و تحلیلش از همه چیز جامع بود. خوب گوش می‌کرد، می‌خواند و می‌نوشت؛ و حرف آخر را می‌زد.
کودکی کرد؛ جوانی، پدری، و همسری. کمی دام‌پروری خواند. دانش‌جوی ممتاز حقوق دانشگاه تهران بود. روزنامه‌نگاری کرد و جنگید. طبل جنگ که کوبیده شد، بی‌هیچ ادعایی سنگ زیر آسیای جنگ شد؛ تا با مردان روزگارش سایه‌های وحشت را به روشنایی آرامش دور کنند. زمانه مردان شجاع می‌خواست. درایت و جسارت باقری روزگار سخت جنگ را برای یارانش آسان می‌کرد، برای آنانی که هم‌قدم و هم‌نفسش شدند. مهرش دل‌نشین بود؛ قوت کار و قهرش همه لطف. اندیشه‌ی رزم را در ذهن‌های زین‌الدین، خرازی، باکری، همت و... هم او جاری کرد. در شناسایی‌ها همراهشان شد؛ گفت، شنید و نشانشان داد و رفت.
