سرهنگ شهابالدین شهبازی افسر ژاندارم سالهای آخر حکومت پهلوی است. افسری که بهخاطر رفتار و دیدگاههای مخالف با رژیم شاه، برای ادامه خدمت به نقاط دوردست ایران اعزام و در این مناطق با چهرههای مبارز و انقلابی در تبعید آشنا شد و ارتباط یافت و در حوزه استحفاظی خود به تأمین حقوق مردم و رعایا همت گمارد.
شهبازی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در تابستان ۱۳۵۸هـ. ش عهدهدار فرماندهی ده پاسگاه مرزی در هویزه می‌شود. با شروع جنگ تحمیلی او و گروهان تحت امرش در وضعیتی کاملاً نابرابر به دفاع در تهاجم دشمن بعثی برمی‌خیزد. او بعد از حدود دو ماه نبرد و مقاومت حماسهانگیز، درحالی‌که زخمی و زمینگیر است به اسارت دشمن درمی‌آید که این اسارت ده سال به طول می‌انجامد و برای او خاطراتی تلخ و شیرین را رقم می‌زند.
وجه بارز خاطرات شهبازی در جریانشناسی سیاسی ـ ایدئولوژیک دوران اسارت است که مرزبندیها و دستهبندیهای بخشی از اسرا (افسران) را به دست می‌دهد.
