ساموئل بارکْلی بِکت ( ۱۹۸۹- ۱۹۰۶)، نویسنده ایرلندی برنده نوبل است.
بکت را به عنوان اولین ابزوردنویسی می‌‌شناسند که شهرت جهانی کسب کرد. او در آثارش بدون آنکه قصد روایت داستان یا طرح دسیسه ای داشته باشد، به وضعیت بغرنج و پوچ بشر در جهان می پردازد.
او به خوبی موقعیت انسان تنهای عصرش را که انسان گذشته از فجایع جنگ است، هم در کلام و هم در فضای آثارش، باز می‌نماید. زبان آثار بکت همواره حاوی طنز تلخی است که سعی در خالی از معنا کردن رابطه و زبان دارد. دنیای او یک دنیای فراواقعی است که در آن انسان گیر افتاده در نوعی خلأ، تلاش احمقانه‌ای برای برقراری رابطه می‌کند.
مالوی که احتمالا بزرگترین شخصیت مضحکه در زبان انگلیسی، از زمان قهرمان‌های اسمولت در قرن هجدهم، است یک ایرلندی فرتوت است که سلامتش رو به وخامت می‌رود. او داستان زندگی خود را با لحن طعنه‌آمیزی که در طنز ایرلندی بی‌سابقه است بیان می‌کند.
هنگامی که برای بار اول در داستان به او بر می‌خوریم فقط می‌تواند دوچرخه‌ای را که مانند خودش زهوار در رفته است سوار شود و هنگامی که برای بار آخر او را می بینیم تنها می تواند روی زمین بغلتد.
به دلایلی که روشن نیست مالوی تحت تعقیب مردی به نام موران است؛ فردی که خبیث‌ترین و در عین حال مضحک‌ترین شخصیت در تمام تاریخ ادبیات است.
