ساموئل بارکْلی بِکت ( 1989- ۱۹06)، نویسنده ایرلندی برنده نوبل ادبیات است.
بکت در «مالون می‌میرد» از همان ابتدا ما را غافلگیر می‌کند. ساموئل روی تخت دراز کشیده و در انتظار مرگ است. چندی قبل همسرش سوزان مرده و حالا او هم منتظر است بمیرد.
در بخشی از رمان می‌خوانیم:
«بالاخره، علی رغم همه چیز، بی سر و صدا می‌میرم .
شاید ماه دیگر. آن وقت یا ماه آوریل هست یا ماه مه. چرا که هنوز از اوایل سال است ، این را از هر نشانه‌ی ِکوچک می‌فهمم. شاید دارم اشتباه می‌کنم شاید تا روز یحیای ِتعمید دهنده و حتی چهارده ِجولای، روز جشن آزادی زنده بمانم. البته من آرزوی ِتجلی را از حدِ خودم دور نمی‌دانم، حالا سخن از عروج به کنار.
ولی این طور فکر نمی کنم، فکر نمی‌کنم در گفتن ِاین که امسال در غیاب من شادمانی‌هایی خواهد شد اشتباه می‌کنم».
آنچه این رمان را خواندنی می‌کند نه قصه آن بلکه نگرش متفاوت و دگرگون نویسنده نسبت به جهان پیرامونش و طرح مسائلی مثل بازی، مرگ، یکنواختی زندگی و تاثیر عمیق آنها در زندگی و توهم ماست.
