«همنشین گل» خاطرات همنشینی آزاده حاج غلامرضا نوشادی با مرحوم علی‌اکبر ابوترابی است که توسط سید مجتبی هاشمی نوشته شده است.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
فردای آن روز عراقی‌ها پیشروی کرده بودند. نیروهای تازه‌نفس هم نتوانستند خودشان را به ما برسانند. ساعتی بعد همهٔ ما در سنگرهای نعل‌اسبی بی‌خبر از همه‌جا قیچی شدیم.
در غارهای کوچک در دلِ کوه، کنار هم نشسته بودیم. تصمیم‌مان این بود که همان شب از غار خارج شویم. ناگهان صدای پای عراقی‌ها و رگبار آنها را بالای سرمان شنیدیم. سایهٔ چند عراقی جلوی غار و شلیک آنها به داخل، همه را زمین‌گیر کرده و جمع‌مان را به هم ریخت. از هرطرف تکه‌های سنگ‌ریزه بر اثر اصابتِ تیر به دیوارۀغار چند تکه شده و هرکدام مِثل ترکشی بر سر و صورت‌مان می‌خورد. یکی از بچه‌ها که سرش را از غار بیرون آورده بود تا ببیند چه خبر است، بر اثر اصابت تیر به سرش به شهادت رسید و از غار به بیرون پرتاب شد.
راهی جز بیرون آمدن نداشتیم. یکی‌یکی از غار بیرون آمدیم. چندین سرباز گردن‌کلفت‌عراقی با اسلحه سروصداکنان، خودشان را به ما رساندند. به‌محض خروج از غار، هرکدام یک قنداق‌تفنگ به کمرش می‌خورد. پژواک صدای اسرع اسرع آنها در دل کوه می‌پیچید و چنان موج‌ِ وحشتی ایجاد کرده‌بود که همهٔ لوازم را زمین انداخته و به صف به‌طرف دشمن حرکت کردیم. از چشمان قرمزشان پیدا بود که از هر جنایتی فروگذار نخواهند شد.
گرفتار شده بودیم. امیدمان به یأس تبدیل شده‌بود. راهِ فراری هم نداشتیم. به صف‌مان کردند و به یک ستون از ارتفاعات تا پشت خط خودشان، پیاده با فحاشی و کُتک بردند.
