نمایشنامه پر است از دیالوگهای عمیق و تکاندهنده . "هوگو: کشتن، مردن، هر دو یک چیزند: انسان در یک حد تنهاست." دست‌های آلوده.
داستان در باره‌ی مردی است که به تصمیم حزب باید یکی از رهبران را که خط مشیاش مبتنی با اتحاد با بورژوازی است بکشد. هوگو در گیرودار این ماموریت دلبسته همسر هودرر که باید کشته شود میشود.ماموریت انجام میشود و هوگوو به زندان میافتد. در این زمان خط مشی حزب تغییر میکند و حالا هودرر قهرمان ملی است. هوگو آزاد می شود اما دیگر همه چیز تغییر کرده است. هوگو در جایی میگوید: نمیدانم هودرر را برای چه کشته ام ولی میدانم برای چه میبایست او را بکشم: "برای اینکه سیاست بدی به کار میبرد، برای اینکه به رفقایش دروغ میگفت و خطر فاسد کردن حزب را پیش می آورد. اگر شهامت داشتم که وقتی با او در دفتر تنها هستم به سویش شلیک کنم، او به این دلیل میمرد و من میتوانستم بدون شرم به خودم فکر کنم. از خودم به این دلیل شرم دارم که او را بعدش کشتهام."سارتر به شخصیتهایش اجازه میدهد راحت حرف بزنند و زندگی کنند. شاید به خاطر این است که هنوز نمایشنامه دست های آلوده فارغ از تمام زیر متنهای آن همچنان بسیار پویا و زیباست. ترجمه خوب جلال ال احمد هم به این مهم بسیار کمک کرده است.
