در اوایل دههی ۱۸۹۰، برنارد شا بهعنوان منتقد درام در ستردی ریویو مشغول به فعالیت شد. در سال ۱۸۸۵، برنارد شا یک نمایشنامه نوشت، اما این اثر تا ۱۸۹۲ اجرا نشد و حتا پس از اجرا هم برایش موفقیت مالی به همراه نداشت. این نمایشنامه (خانهی بیوگان) به مصائبِ شهرهای پر ازدحام و شلوغ نگاهی نو داشت. برنارد شا به نگارش نمایشنامه ادامه داد، اما در ابتدا، آثار او فقط خوانده میشدند و از اجرا خبری نبود. علت این گرایشات، مقدماتی بود که برنارد شا در نقد نمایشنامههای خودش نوشت و به خودکاوی دراماتیک و هوشمندانه دست زد. او در نمایشنامههای پس از خانهی بیوگان، به فاجعهی جنگ (در اسلحه و مرد)، تعصب مذهبی (در مرد شیطان)، حرفهی پزشکی (در معمای غامضِ دکتر)، مسیحیت مدرن (در آندروکلس و شیر)، عصبیت (در بزرگترین نمایشنامهاش، جانِ قدیس) و لهجه و تمایزات طبقاتی (در پیگمالیون) حمله کرد. جرج برنارد شا حدود پنجاه نمایشنامه نوشت که هر یک، به نقدِ دشواریهای جامعه از طریق دیالوگ و کنش صحنهای پرداخت. نمایشنامههای او در واقع، گونهی تبلیغات محسوب میشدند و شاید به همین دلیل، در ابتدا موفق نبودند. با پیدایشِ مخاطبِ درامِ روشنفکرانه، برنارد شا به شهرت فراوانی دست یافت. در واقع او به خلاقیتِ تازهای دست نیازید، چرا که رماننویسان، خاصه چارلز دیکنز، سالها به نوآوری در این زمینه همت گماردند. ایبسنِ نروژی هم صحنه را به مثابهی محلی برای حل و فصل مسایل اجتماعی در مشت خود می‌فشرد. اما دستاوردهای برنارد شا در صحنهی تئاترِ انگلستان نوآوری محض بود.
