دیدیه ون کولارت (۱۹۶۰)، نویسنده فرانسوی برنده جایزه گنکوراست.
کولارت در ١٩٨٢ با رمان «بیست سال گرد و غبار» سرو صدای زیادی در ادبیات فرانسه به پا کرد و منتقدان او را فرانسوا نورسیه معاصر نامیدند. این رمان برنده جایزه «دل دوکا» شد.
یک سال بعد او جایزه آکادمی تئاتر فرانسه را برای نمایشنامه «ستاره‌شناس» کسب کرد و دو رمان بعدی‌اش «ماهی عشق» و «تعطیلات شبح» به‌ترتیب برنده جوایز «روژه نیمیه» و «گتنبرگ دو لیور» شدند.
اوج موفقیت او در ١٩٩٤ با نوشتن رمان «ساده رفتن» رخ داد و توانست با این رمان جایزه گنکور آن سال را به خود اختصاص دهد.
دیدیه ون کولارت، تحت تاثیر دو نویسنده بزرگ ادبیات فرانسه، رومن گاری و مارسل امه، است. دنیای داستانی او را ترکیبی از تخیل و طنز گزنده مارسل امه و واقع گرایی رومن گاری می‌سازد.
«ستاره‌شناس» برنده بهترین نمایشنامه جایزه تئاتر آکادمی فرانسه شده است. این قصه یک روانکار است که شیوه خاصی را برای مداوای بیمارانش به کار می‌برد و هیچ وقت آنها را در مطب خود ملاقات نمی‌کند.
او اطلاعات بیمار را می‌گیرد و و دو نفر را به عنوان مکمل انتخاب می‌کند و کاری که روانکاو قرار است انجام دهد را این دو نفر خود به تنهایی انجام می‌دهند. داستان برخورد دو زن است که آمده‌اند به مطب یک روانکاو و درباره زندگی خود حرف می‌زنند.
با صحبت‌های این زنان درباره زندگی خود، متوجه می‌شویم در زندگی هرکدام از این زنان، مردی وجود دارد با نشانه‌هایی یکسان.
در پایان نمایشنامه می‌فهمیم که مردی که زنان از آن صحبت می‌کردند، خودِ روانکاو است که ملاقات این زنان را با هم ترتیب داده است.
