آرامسایشگاه

«آرامسایشگاه: بازی در دو پرده» نمایشنامه‌ای از بهمن فرسی (۱۳۱۲)، نویسنده و نمایشنامه‌نویس معاصر ایرانی است. این نمایشنامه‌ای درونمایه‌ای استعاره‌آمیز و رمزآلود از اجتماعی دارد که افراد را به تدریج می‌ساید و خرد می‌کند. این بازی به سفارش ادارۀ تئاتر وزارت فرهنگ و هنر در سال ۱۳۵۶ به مدت یک‌ماه به کارگردانی نویسنده در تئاتر سنگلج روی صحنه رفت. بازیگران آن علی‌نصیریان (دکتر توما)، آذر فخر (خوشه)، مهین شهابی (خانوم‌بزرگ)، محمد مطیع (مرد ماشین)، خسرو شکیبایی (خسرو شهریاری)، محبوبه بیات (دختر) و دیگران بودند. در بخشی از این نمایشنامه می‌خوانیم: (نور سندان تدریجاً ضعیف و نور موتور اتومبیل تقویت می‌شود. مرد ماشین همچنان با موتور مشغول است. در بسیاری از خانه‌های داربست بیماران سفیدپوش برمی‌خیزند، از پله‌ها سرازیر می‌شوند، به حیاط می‌رسند، پای درخت‌های کاج می‌روند، گوشی‌ها را برمی‌دارند. با طرف‌های مجهول خود به مکالمه می‌پردازند. البته این مکالمه‌ها با همۀ هیجان و خنده و پیچ و تاب و لول وولی که در آنهاست فعلاً صامت هستند. دکتر توما و خانوم‌بزرگ نیز به حیاط می‌آیند. بیشتر بیماران رادیویی ترانزیستوری به‌دوش یا در دست یا دم گوش دارند که آنتن آن‌ها نیز تمام باز است. رادیوها هم فعلاً صدایشان به گوش سالن نمی‌رسد.) دکتر توما: (به مرد ماشین) آقای خسروی ماشین شما چه اشکالی داره؟ مرد ماشین: این ماشین مال آقای شهریاری‌یه. یعنی می‌فرمایید مال بنده‌س؟ (خسرو شهریاری در پلۀ پنجم ایستاده، یک دستش را با تبختر رو به صحنه افراشته و با آرامش و اقتدار آن‌ را در هوا حرکت می‌دهد.) دکتر توما: (با نگاهی به خانوم‌بزرگ) آ، بله، خب اشکالش چیه؟ مرد ماشین: استارتش خرابه (مهره‌یی را سفت می‌کند) استارتش به وظیفه‌ش عمل نمی‌کنه. دکتر توما: اما از قرار، استارتش اشکالی نداره، در واقع این موتوره که به وظیفه‌ش عمل نمی‌کنه. مرد ماشین: استارت که روشن نکنه اشکال داره آقاجان. استارت که نباید فقط بزنه؟! یعنی می‌فرمایید فقط باید بزنه؟