«بیوۀ زیرک» نام نمایش‌نامه‌ای سه‌پرده‌ای از نویسنده ایتالیایی، کارلو گولدونی با ترجمه علی شمس (۱۳۶۴) است.
گولدونی متولد ۱۷۰۷ در ونیز و درگذشته ۱۷۹۳ در پاریس است. ولتر او را مولیر ایتالیا می‌نامد و به راستی باید او را مهم‌ترین کمدی‌نویس تمام رنسانس در ایتالیا دانست. کسی که سنت‌های نمایش «تئاتر ماسک» را در ریختار نمایش‌نامه مدون کرد. و اصلاحات اساسی‌اش جانی دوباره به «کمدیا دلاریته» بخشید. تا امروز و بعد از گذشت ۲۰۰ سال از مرگ گولدونی، صحنه‌های بزرگ تئاتر جهان هیچ‌گاه از آثارش خالی نبوده‌است.
صحنۀ یکم
(لابی مسافرخانه‌ای در ونیز، با میزی گرد در وسطش که روی آن از شمع و شمعدان تا دستمال و لیوان چیده شده است. انتهای صحنه پیشخان است با چند خدمتکار که پشتش مشغول به‌کارند. لرد رانی بیف، دن الواردو، کنت بوسکو نرو و موسیو له بلاو در صحنه هستند. موسیو له بلاو به فرانسه ترانه‌ای را می‌خواند و سایرین ترجیع‌بند ترانه را دم گرفته‌اند.)
موسیو: دوستان همیشه به خنده و شادی.
همه: هوراااا.
کنت: الحق و والانصاف که غذای این مسافرخونه حرف نداره.
موسیو: شما ایتالیایی‌ها جناب کنت، مزۀ غذای فرانسوی نرفته زیر زبونتون تا بدونید آشپزی محشر یعنی چی.
کنت: ای آقا چرا نرفته، همچین تعریفی هم نیست. اتفاقاً اینجا یه آشپز فرانسوی داریم.
موسیو: بله می‌شناسمش. منتها این آشپزهای فرانسوی وقتی میان ایتالیا پاک از این رو به اون رو می‌شن. گمونم تنه‌شون می‌خوره به تنۀ ایتالیایی‌ها... وقتی دستپختشون رو می‌چشی کمترین ربطی به ذائقۀ پاریسی نداره... با تمام این اوصاف دوستان، نعش یه آشپز فرانسوی می‌ارزه به صد تا سر آشپز ایتالیایی...
لرد: شما فرانسوی‌ها کلاً توهم بهترین بودن دارید.
