صیدی از شعرای کم‌گو و بالنّسبه خوب قرن یازدهم است. نام او سید علی و مولدش تهران بوده است. تاریخ تولد وی معلوم نیست، ولی با دلایلی که بعداً ذکر خواهد شد، سال‌های بین ۱۰۲۲ تا ۱۰۲۵ را به تقریب می‌توان پذیرفت.
در جوانی از تهران به اصفهان رفته و در آن شهر، که نخبة شعرای زمان را در خود جای داده بود، به کسب معلومات پرداخته است.
شاعر در سال ۱۰۶۴ ـ به شرحی که خواهد آمد ـ به هند رفته و به نوشته‌ی صاحب قصص‌الخاقانی، به سال ۱۰۶۹، در دهلی درگذشته است. مؤلف مزبور در دنبالة شرح حال صیدی چنین می‌آورد:
در اواخرحال ارادة هندوستان نموده. در هنگامی که ابرش سبک‌خرام عمرش موازی سی مرحله از مراحل حیات طی نموده بود، در سنة ۱۰۶۹ هجری در جهان‌آباد (= دهلی) وفات یافته نعش او را به مشهد مقدس منوّر امام علی بن موسی الرضا نقل نمودند و مسموع شد که در بلاد هندوستان خیالات غریب از او به منصة ظهور جلوه‌گر شده.
