کتاب «در خلوت غزل» که به کوشش آقای دکتر رضا شیرزادی تدوین شده، جای خالی یک منبع مهم ادبی را برای پژوهش در عرصه غزل پر کرده است و می‌‌تواند مرجع معتبر و قابل اعتمادی برای بررسی غزلِ فارسی، شناخت سرچشمه‌‌های آن و درک تحول آن طی تاریخ به شمار آید. غزل، فخر ادب پارسی است و در سیر تاریخی خود به مهم‌ترین نوع ادبی ایران تبدیل شده است. از این رو در عرصه پژوهش‌های ادبی، غزل‌‌پژوهی جایگاه ویژه‌‌ای را به خود اختصاص می‌‌دهد.
در رهگذر ایام و در میان سخن سرایان و پارسی گویان، غالبا ادیب به کسی گفته می‌‌شده که توانایی سرودن غزل داشته باشد. از این رو غزل، ملاک و معیاری برای سنجش توانایی اهل ادب به شمار می‌‌آمده است. در دوره کنونی و به رغم رواج قالب‌های نوینی همچون شعر نیمایی، شعر سپید و شعر آزاد، هنوز هم غزل بر تارک ادبیات معاصر نشسته و جایگاه شامخ و استوار خود را در میان انواع ادبی معاصر از دست نداده است. تداوم غزل به عنوان یکی از قالب‌های ادبی زنده و رایج، جدا از تداوم حیات جنبه‌‌های معنوی و عاطفی غزل‌‌سرایی سنتی، به معنای بقای نظام مدوّن وزنِ شعر فارسی در قالب‌های عروضی است. در هر صورت هیچ غزلی بدون یکی از اوزان ثبت شده پیشین (و یا همراه با اصلاحاتی در اوزان گذشته) نمی‌تواند شکل بگیرد و همین امر، راه را برای تحول و تکامل وزن در آینده ادبیات ایران باز می‌‌گشاید.
