صائن‌الدین از نویسندگان ادبی است که کوشیده است عرفان، اشراق، شریعت و کلام را به هم نزدیک سازد و از این نظر جزء زمینه‌سازان حکمت متعالی ملاصدرا محسوب می‌شود. وی افکار حروفی، گرایش‌های شیعی و رویکردی خاص به کاربرد مجازی زبان در قلمرو رمز و تأویل داشته است. این کتاب در شرح قصیده تائیه کبرای ابن فارض مصری (در گذشته ۶۳۲ ﻫ .) نوشته شده است. اصل قصیده ابن فارض، نظریة عشق الهی و مراحل مختلف سلوک را به شیوة تغزلی و در قالب ماجراهای عاشقانه میان عاشق و معشوق بیان می‌دارد و صائن‌الدین در شرح آن، تجلّی عشق را در تمام عالم آفرینش تفسیر می‌کند.
تصحیح این کتاب توسط اکرم جودی نعمتی انجام شده است.
