ابوالحسن علی بن محمد منجیک ترمذی از شعرای سدة چهارم هجری است. وی از دوران جوانی در دربار شاهان چغانی به مدح‌سرایی مشغول بوده و ابوالمظفر احمد چغانی و طاهر بن فضل چغانی از جمله ممدوحین او بوده‌اند. منجیک در قصیده‌سرایی، شاعری چیره‌دست بوده و محتوای غالب اشعار او مدح و هجو است. در حال حاضر نسخه‌ای از دیوان او باقی نمانده و تنها ابیات مختصری از وی در برخی منابع پراکنده است. این منابع را می‌توان در چهار دسته، شامل تذکره‌ها، لغت‌نامه‌ها، جنگ‌ها و کتب بلاغی قرار داد. در این کتاب، ابیات منجیک از این منابع گردآوری شده و مورد تصحیح و مقابله قرار گرفته است. تعداد ابیات گردآوری شده، مجموعاً بیش از ۴۰۰ بیت است که در سه بخش شامل ابیات پیوسته، ابیات پراکندة مرتبط و ابیات پراکنده تفکیک شده‌اند.
شایستۀ تقدیر در بیست و دومین دورۀ کتاب فصل جمهوری اسلامی ایران (۱۳۹۱)
برگزیدۀ هفتمین جشنوارۀ بین‌المللی شعر فجر (۱۳۹۱)
